Στέλιος Παπαντωνίου
Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΠΟΛΗ
Διερωτώμαι με ποιο καράβι θα διαπλεύσεις τους ορίζοντες
Για να ξαναδείς το χωριό σου
Να περπατήσεις στους διαδρόμους του σχολείου σου
Το παιδικό καταφύγιο των διαττόντων αστέρων
Της επομένης του πανηγυριού
Όταν ερχόταν η γιαγιά με τη μαλλίνα
Καθόταν στο σκάμνο και κρατούσε θέσεις για τις κόρες και τα
αγγόνια
Δεν ήταν μακριά το τειχιό που παίζαμε μπάλα
Κάποτε με τα τουρκάκια μα ύστερα πάντα τα χαλούσε εκείνος ο
άμυαλος
Ο γιος του Σιεφκέτ του οδοντογιατρού μας
Περίμενε πότε να του ρθει η μπάλα στο κεφάλι
Για να κράξει τα όρνεα ν’ αρχίσουν κι αυτά να κρώζουν
Ενώ το φεγγάρι έπαιρνε το γλυκομίλητό του
Συμβουλεύοντας άφεση αμαρτιών
Κι άλλα τέτοια για την καλή γειτονία.
Στο τέλος σπάζαμε τα κεφάλια μας στον πετροπόλεμο
Ερχόμασταν σπίτι
Κι η γιαγιά έτοιμη για τους Χαιρετισμούς
Μη χάσουμε τα Κοντάκια.
Αυτά στη μικρή μου γειτονιά στη μικρή μου πόλη
Στη μεγάλη μου ζωή
Που ιστορώ με παραμύθια και παραβολές
Λέει κι ο ποιητής.
