Στέλιος Παπαντωνίου
Δημοκρατικές διαδικασίες
Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι
ένα σφριγηλό όνομα γύρω από το οποίο περιστρέφονται μύθοι θρύλοι και
παραδόσεις, γέννημα λέμε της Αθήνας, ελληνικό προϊόν, αλλά στην πραγματικότητα
με τα θετικά και τα αρνητικά του, με τις μεσότητες και τις ακρότητές του. Ότι
εξαρτάται από λαό, τόπο και καιρούς είναι σίγουρο, γιατί δεν λειτουργεί στο
κενό. Αλλά λαός, τόπος και καιρός είναι ασύλληπτες στη μεγαλοσύνη τους έννοιες,
που χωρούν στη λογική μας μόνο με αφαιρέσεις, γιατί ποιος μπορεί να περιγράψει
επακριβώς έστω τον ελληνικό κυπριακό λαό στην εναπομείνασα Κύπρο του 2016, όσα
επιστημονικά εργαλεία κι αν χρησιμοποιήσει; Η σχετικότητα είναι η μόνη σταθερή,
κι ό τι σχηματιστεί στο νου μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια σχετική εικόνα,
που εξαρτάται βέβαια κι από τον καθένα ξεχωριστά, άλλος μεγάλος άγνωστος Χ ο
καθένας, με την επιφανειακή ή βαθιά του προσωπικότητα, γνωστή και άγνωστη
ιστορία του.
Μέσα σ’ αυτή όμως την αναγκαστική
σχετικότητα, μπορούμε και κρίνουμε, υποψιαζόμενοι τα διάφορα παιχνίδια που
παίζονται πριν, κατά και μετά τις δημοκρατικές διαδικασίες. Όσοι έζησαν
παρόμοιες καταστάσεις ξέρουν πολύ καλά το ρόλο των αρχηγών των κομμάτων, των
δικών τους ανθρώπων και επιτελείων, τις συγκρούσεις συμφερόντων, τις συμπλοκές
διαπλοκές και επιπλοκές στη ζωή και στην ψυχοσωματική τους υγεία. Και όμως αποφασίζουν
να εισέλθουν στο στίβο, να μπουν στο χορό των εκλογών, επί ιδίω κινδύνω, -αν
συνειδητοποιούν, και γιατί να αμφιβάλλουμε;- στο παιχνίδι των εκλογών.
Ως λαός έχουμε υποστεί πολλά,
έχουμε διαψευστεί σε πολλά, βρισκόμαστε συνεχώς, από της ιδρύσεως της Κυπριακής
Δημοκρατίας σε κίνδυνο εξαφάνισης, διατρέχουμε της Τρίχας το Γιοφύρι, άλλοι με
το ρεαλισμό τους κι άλλοι με τον ιδεαλισμό τους, τοποθετημένοι κομματικά, άλλοι
φανατικά, άλλοι συμφεροντολογικά, ένας λαός με τους περισσότερους πτυχιούχους
σε σύγκριση με χώρες άλλες της Ευρώπης, γιατί ακολουθήσαμε τις σπουδές όταν
είδαμε πόσο εύκολα χάνονται τα περβόλια κι οι εκτάσεις γης, και τα πτυχία ακόμα
τα κυνηγούμε για το καλό όνομα, την καλή επένδυση- αν είναι- τα περισσότερα χρηματικά
και άλλα οφέλη. Πτυχιούχοι ή μη, ζούμε ένα μεγάλο αόρατο πόλεμος που παίζεται
και μας σκεπάζει, αόρατο πόλεμο ιδεών και προσπαθειών για αλλαγή νοοτροπίας,
θέασης της ιστορίας μας, της εθνικότητάς μας. Νέοι βερμπαλιστικοί όροι
εισάγονται συγχυστικοί της όλης θεώρησης του παρελθόντος, του παρόντος και του
μέλλοντός μας ως λαού, και μέσα σ’ αυτό το κομφούζιο βρίσκονται άνθρωποι που
δείχνουν το ενδιαφέρον τους για την πολιτική ζωή του τόπου, κι αυτό από μια
άποψη πρέπει να θεωρηθεί θετικό, σε μια περίοδο της ιστορίας μας αρνητικών μόνο
όψεων των πραγμάτων.
Αυτοί οι άνθρωποι, αν είναι ή όχι
αξιέπαινοι θα φανεί από την πολιτεία τους, από το ήθος τους, από τον τρόπο του
σκέπτεσθαι, ομιλείν και δραν πολιτικώς. Μπαίνουν όμως σε ένα αγώνα έχοντας
υπερβεί αρκετά εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια.
Μόνο και μόνο γι’ αυτούς τους λόγους
θεωρούνται σεβαστοί, και το μόνο που μας μένει είναι να τους ευχηθούμε να
αγωνιστούν τον αγώνα τον καλό των δημοκρατικών διαδικασιών και να ανεβάσουν το
επίπεδο της πολιτικής ζωής του τόπου, που τόσο το έχει ανάγκη.
