Μια ομιλία που δεν έγινε

Στέλιος Παπαντωνίου

Μια ομιλία που δεν έγινε

Θα μπορούσε ποτέ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να πει στον Αυξεντίου:

«Με συγχωρείς, ήρωά μου, δεν τολμώ να ρθω στα αποκαλυπτήρια της προτομής σου

γιατί νιώθω ανάξιος. Εσύ σκοτώθηκες γι’ αυτό τον τόπο κι οι γραφιάδες των ομιλιών μου κι οι επικοινωνιολόγοι μου προσπαθούν να βρουν τρόπους και λόγια να ξεγελούν το λαό σου.

Δεν ξέρω τι είναι «δίλημμα» αλλά είναι ωραία λέξη και την χρησιμοποιούν, ιδίως εκεί που με βάζουν να λέω:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η λύση που θα επιτύχουμε θα είναι ένας συμβιβασμός. Μακάρι να υπήρχε ο τρόπος να ήταν απόλυτα συμβατή με αυτό που το διεθνές δίκαιο υπαγορεύει. Όμως, οφείλουμε όλοι να θέσουμε μπροστά μας το δίλημμα: Εργαζόμαστε για να δημιουργήσουμε μια ευρωπαϊκή πατρίδα, ή προτιμούμε μέσα από τον, χωρίς κόστος, ωραίο λόγο να κρατήσουμε την πατρίδα μας υπό κατοχή; Εγώ επιλέγω την επανένωση και την απελευθέρωση. Αιωνία ας είναι η μνήμη του Γρηγόρη Αυξεντίου.» 

Λέω «συμβιβασμός» αλλά κακά τα ψέματα, μια υποδούλωση είναι, συμβατή με το διεθνές δίκαιο δεν θα είναι, άρα διεθνώς άδικη, όσο για το δίλημμα, όσοι ξέρουν λεν πως σημαίνει
«μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», είτε μπρος πας γκρεμίζεσαι, είτε πίσω πνίγεσαι, το αποτέλεσμα το ίδιο, αλλά η λέξη μας τραβά.

Τώρα κι εσύ θα μου πεις: Ευρωπαϊκή πατρίδα υπάρχει, άλλοι την δημιούργησαν, μένει να επιμένουμε να γίνει όπως όλες, ειδ’ άλλως γιατί μπήκαμε στην Ευρώπη; Ναι αλλά βλέπεις… τα χάλια μας έχουμε! Ένα μάτσο βοθρικό!

Ωραίο όμως δεν είναι εκείνο το «μέσα από τον χωρίς κόστος ωραίο λόγο;» Κι εσύ κι όλοι οι ήρωες μιλούσατε για ελευθερία και πεθάνατε γι’ αυτήν, αλλά σήμερα όταν μιλούν για ελευθερία εγώ τους πετώ πως πρόκειται για  «ωραιολογίες», για κούφια λόγια, για να παύσουν να ξεστομίζουν αυτή τη λέξη. Δεν είναι καιρός για τέτοια. Εσύ τι λες, Γρηγόρη μου;

Τους το βάζω σαν δίλημμα αλλά δεν είναι: Προτιμάτε, βρε, την κατοχή ή επανένωση και απελευθέρωση!!! Πεντακόσια θαυμαστικά, Γρηγόρη μου, κι ας βρεθεί άνθρωπος να πει πως προτιμά κατοχή. Εγώ την είπα τη λέξη ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.  Τώρα πώς θα την πραγματοποιήσω, γι’ αυτό σου λέω, αιωνία η μνήμη σου, Γρηγόρη, και τούτο σημαίνει, άφησέ μας ήσυχους άνθρωπέ μου!!! Εδώ κουμάντο τώρα κάμνω εγώ!!!

Με κατηγορούν πως όλα όσα λέω σοφίσματα είναι. Εσύ τι λες;»