Στέλιος Παπαντωνίου
Αυτοσυντήρηση
Σε μια
σταγόνα ανέμου καθρεφτίζεις τα μαλλιά σου
Σγουρά θαλασσινά
Κάτω από τον
άι Επίκτητο
Ν΄
ανεβαίνουν την οροσειρά της Κερύνειας
Με τα χωριά
να τιτιβίζουν
Τραγούδια
χαράς αλλοτινής.
Όσοι κρατούν
σβηστήρια
Χάνονται μ’
αυτά
Όσοι αναγράφουν
με θεληματικό πηγούνι
Στις κώχες
των νεκροταφείων
Τα γεγονότα
των προϊστορικών χρόνων
Εγγράφουν στις
κυψέλες μας
Μια γιγάντια
θέληση.
Θα
επιβιώσουμε γιατί πολύ αίμα χύθηκε για μας
Πολλές καρδιές
λαχτάρησαν μπροστά στην αγχόνη
Γιατί πολλά
κοτρόνια στον Πενταδάχτυλο
Ρίγησαν περήφανα
Κι οι
σπηλιές του Τροόδους
Διαφύλαξαν τα
φτωχικά μας βέλη.
Θα
επιβιώσουμε γιατί το διαπίστωσαν
Οι καρδιογράφοι,
οι καρδιολόγοι
Σοφοί της αρχαιότητας
Που’ γραφαν
στα κοχύλια της θάλασσας
Suum esse conservare
Το τηρείν αυτόν
εαυτόν
Πρώτος νόμος
της Ανάγκης.
