Στέλιος Παπαντωνίου
Δι’ άλλης οδού
Ήταν δυνατό να ‘χουν ανάγκη τον
άγγελο του Κυρίου
Να οραματιστούν επιστροφή δι’
άλλης οδού;
Τι μάγοι αυτοί
Να εκκινήσουν από χώραν μακράν
Να συντροφεύουν μερόνυχτα τ’
αστέρι
Να χαμηλώσουν στο σπήλαιο
Να προσπέσουν και να προσφέρουν
Και ν’ ακούν τι τους λέει ένας
Ηρώδης;
Είναι δυνατόν να ‘χαν ανάγκη
ενυπνίου;
Στις κοιλάδες των ύπνων τους
Με συντροφιά τ’ αστέρι
Να το ρωτούν και ν’ απαντά
Ξένες γλώσσες μιλούσαν πολλές
Των αστεριών, των βατράχων, των σαλιγκαριών ,
Στις γκαμήλες κι
αυτές νογούσαν
Στις χουρμαδιές
Όπως τις προσλαμβάνει κάθε ζωγράφος
των σπηλαίων
Κομίσατε χουρμά
Κι εκείνες υπάκουες
Έβαζαν φερετζέ, μαύρα σκαρπίνια
του παππού
Σκαρπάρη στην οδό Ξενοφώντος της
πόλεως Λευκωσίας
Καταστραμμένη τώρα από τα
τουρκικά σπαθιά
Σαν τη μισή πατρίδα
Κι αυτοί, μάγοι, πολιτικοί, τα
ξέρουν όλα,
Δεν καταλάβαιναν πως είναι καιρός
να επιστρέψουν δι’ άλλης οδού;
Μήπως πρώτοι εμείς πρέπει να
παίξουμε το ρόλο του αγγέλου,
Να υποδείξουμε στο δικό μας ύπνο
την άλλη οδό;
