Στέλιος Παπαντωνίου
Τόκος σκηνώματος
Νάνι νάνι το παιδί μου νάνι
στην κουλουριασμένη θαλπωρή
μέλι με ρυάκια χρυσάνθεμα
δρόσου πνοή ανεμώνας
κι εξαίφνης
βρουχιέται -σκοτάδι σεισμός - βράχια βουνά
σκότος απερινόητο πυκνοϋφαντο
βροντούν σύγκορμα ροκανισμένα κυπαρίσσια
ονόματα χαραγμένα σε πνιγηρές φωνές.
«Ουά ουά ουέ»
Το τέκος
Ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω
κατήλθε στα ερείπια μ’ ένα σκοινί αγχόνη
στον ανέστιο σπασμένο καθρέφτη
κι οι χειρουργοί επιδαψιλεύουν το ξεσκισμένο φρύδι.
Το καταγράφουν
στο σκοτάδι ανάμεσα στο φως.
