Συνομιλιών περιδιάβαση
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Μια περιδιάβαση στις απ’ ευθείας συνομιλίες- είχαμε κάποτε θυμάστε και τις
εκ του σύνεγγυς - χωρίς να έχει αξιώσεις
επιστημονικότητας ή δημοσιογραφικής τάξης, δεν αφήνει παρά μια γεύση στιφή, πως
κάποιοι μας κοροϊδεύουν για χρόνια, χάνουμε άδικα χρόνο και χρήμα και χρήσιμο
στην κυβέρνηση επιλεγμένο και προσοντούχο προσωπικό, προπάντων όμως ο εχθρός
συμπληρώνει τις ανομίες τους εις βάρος της ίδιας της ύπαρξής μας.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στον κατάλογο και στα ανακοινωθέντα των
τελευταίων έξι εφτά χρόνων, του μένουν κάτι φωτογραφίες πρώτα, με τους …δύο
ηγέτες- άλλη κατάντια- να χαμογελούν το χαμόγελο των κούρων, κάποτε, τω καιρώ
εκείνω επί Χριστόφια, έβλεπες το δικό μας μουτρωμένο με το φίλο του Ταλάτ, του τα έψαλλε
κατ’ ιδίαν ή τον έκαμνε τέττε, κι όταν ήρθε στο προσκήνιο ο Έρογλου, η φάτσα ως
το έδαφος κεκλιμένη του δικού μας – έχασε η Βενετιά βελόνι, οπότε αργότερα, ανήλθε
το σκληρό χαμόγελο Αναστασιάδη να σώσει την κατάσταση, που ήξερε και ξέρει πως
κανένας δεν τη σώζει, αφού όλοι παραδέχονται πως ο κλειδούχος είναι η σταθερή
στις επιδιώξεις της Άγκυρα και πως τα εδώ τουρκόπουλα δεν είναι παρά αμελητέα
τσιράκια της. Τι λύση να βρεθεί, αν δεν θέλει η αυτής σουλτανότης;
Έρχονταν γιορτές, αντάλλασσαν δώρα, μανικετόκουμπα και γραβάτες,
καλάθια με οπωρικά, περνούσαν οι γιορτές, ξανάρχιζαν, αν έβρισκαν δυσκολίες, άλλαζαν
θέμα, θα συνεχίσουν οι συνομιλητές, έμπαινε και στη μέση καμιά φορά ο Μπαν κι ο
Μουν (εν διά δυοίν) έβγαζε κάτι ανακοινώσεις κόκκινου χαλιού και επισκέψεων στο
ψευδο- με όλα τα παρεπόμενα, «χρειάζεται δουλειά αλλά προσβλέπουμε στο μέλλον
με αισιοδοξία», ήταν κι ο άλλος εκείνος ο αυστραλοάνθρωπος, μας έκανε το βίο
αβίωτο αλλά εμείς από ευγένεια ή αγαθότητα – τι τράβηξε κι αυτή η λέξη!- τον
αφήναμε να αλωνίζει ανενόχλητος. Ο κύριος μας είπε πως «το κυπριακό δεν λύνεται
εύκολα γιατί είναι πολύπλοκο». Πολύπλοκο ένα θέμα εισβολής ξένης δύναμης σε
άλλη χώρα, κατοχής, στρατιωτικής παρουσίας σαράντα χρόνων, εποικισμού, καταστροφής
πολιτισμού, εθνοκάθαρσης! Αλλά σ’ αυτό κι η δική μας ευθύνη τεράστια, γιατί δεν
τολμούμε να θέσουμε το θέμα στις σωστές του διαστάσεις και επιμένουμε στη
διχοτόμηση με άλλες λέξεις, ως «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία». Χταπόδια
σφιχτήκαμε στην καταστροφή μας.
Κι οι συνομιλίες συνεχίζονται, με
ποικίλους ρυθμούς, βαλς, ταγκό, πεντοζάλη προπάντων.
Ακολουθούν πάντα, κοινά ανακοινωθέντα: Συζητήθηκαν τα θέματα αβγ, θα
επανέλθουν στη συζήτηση. Πηγαίνουν και δεν πηγαίνουν, επανέρχονται θέματα
παλιά, εισηγήσεις για μέτρα εμπιστοσύνης, για επιτροπές κι υπεπιτροπές.
Ανέρχεται στην εξουσία ο Αναστασιάδης, έρχεται ο Φλεβάρης 2014 και
βρίσκουμε δήθεν κοινό έδαφος για ένα κοινό ανακοινωθέν, αμφιλεγόμενο ή
πολυλεγόμενο και πολυερμηνευόμενο, αρχίζουν συνομιλίες, η Αμερική τώρα κι
επισήμως από κοντά, και φτάνουμε σχεδόν στο τέλος της παρούσας φάσης, για να
ανακαλύψει ο κύριος Πρόεδρος πως ο Έρογλου είναι αρνητικός κατά πάντα και διά
πάντα. Ο αχυράνθρωπός τους δε μιλά αγγλικά, και πώς να βρουν κοινή γλώσσα να
συνεννοηθούν, απορρίπτει εισηγήσεις, απορρίπτει εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
απορρίπτει ευρωπαϊκό κεκτημένο, ξέρει μόνο το μπαϊράμι του, τις διακοπές του,
κι εμείς τον παίρνουμε στα σοβαρά. Τα δικά του όμως συμφέροντα τα ξέρει, τη
δική του τακτική την έχει διδαχτεί σε σεμινάρια στην Άγκυρα από το μέγα γκουρού
Νταβούτογλου, ο εποικισμός συνεχίζεται, το ξεπούλημα των περιουσιών μας από
τους δικούς μας στην Τουρκία είναι θέμα νομοθεσίας, λέει ο Πρόεδρος της Βουλής –δεύτε
ακούσατε- κι εμείς διά της βίας ζούμε και σκεφτόμαστε σ’ έναν τόπο που
αρμενίζει τόσα χρόνια στραβά, πάνε σαράντα. Και δεν βροντοφωνάζουμε παγκοσμίως,
Κύριοι, η Τουρκία εισέβαλε στο νησί μας, διατηρεί στρατό, εποικίζει τα
κατεχόμενα, καταστρέφει τον τόπο μας, δημιουργεί παράνομο κρατίδιο. Όσο δεν το
διακηρύσσουμε, το κυπριακό γίνεται πολυπλοκότερο.
