ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Η τόλμη για τους μικρούς κι ανόητους -καμιά φορά, μα εμείς
παραβάλλουμε έναν Κυριάκο Χαραλαμπίδη με
τον Καβάφη, όχι ανίερο, γιατί ο δεύτερος-
απρόσιτος, έστησε πρώτος το βάθρο του τόσο παγκόσμια ψηλά που δεν τον φτάνει
ούτε χέρι ούτε αγέρι ούτε audacia.
Ο Κυριάκος, ο δικός μας, ο παραγνωρισμένος από μας τους αδιάβαστους,
πήρε απ’ το χεράκι τεχνικά την ποίηση
πιο ψηλά, χωρίς ν’ αγκομαχεί, στρατί το
μονοπάτι, ποίηση καλλιτέχνημα, έναν κόσμον ολόκληρο στις πιο στιγμιαίες
ιστορικές ομορφιές του, στις πιο ιστορικά παρούσες κακοδαιμονίες του, κι ακόμα
και τα αντιποιητικά, με το ύφος του, μετέβαλεν,
μετεποίησεν, εποίησεν στο βάθος φιλοσοφικά μειδιών, ειρωνικά παιχνιδίζων,
αληθεύων εκ του κόκκου αιωνίας αληθείας ως σοφός γέροντας παραμυθάς, ως
Αριστοτέλης είπεν περί ιστορίας και περί ποιήσεως. Κι όχι μόνο. Παλατίνη
βιβλιοθήκη ή Αλεξανδρείας και Ουασιγκτώνος.
Πάρε για παράδειγμα την Άννα την Κομνηνή την Καβαφική και τη
Θαϊδα την Εταίρα. Κι οι δυο στο τέλος επιμύθιο, οι μεγάλες αλήθειες. Μικρό
ποίημα η Κομνηνή, τριπλάσιο η Θαϊδα, αλλά το πνεύμα, στεγνό του Καβάφη, πλούσιο
ζουμερό του Χαραλαμπίδη. Πάμπλουτος ο άνθρωπός μας, σε γνώσεις, ευρηματικότητα,
γλώσσα αιωνίας ελληνικής απόσταξης, ήθος, ευγένεια. Το σωκρατικά ειρωνικό
μειδίαμα, το του σοφού γέροντα, του ευγενικού αποδέκτη του κόσμου ως έχει
ποιητικά, στη βαθύτερη υπόστασή του.
Πώς οδηγήθηκα στα μονοπάτια; Γιατί η Κομνηνή δεν κλαίει για
τη χηρεία της αλλά γιατί δεν αξιώθηκε τη βασιλεία, λέει ο μέγας και πρώτος, κι
η Λαϊς η εταίρα, που έκαψε το παλάτι των Περσών, όχι γιατί οι γυναίκες
σπουδαιοποιούν στους πολέμους, αλλά γιατί
δεν ήθελε να μείνει ο Αλέξανδρος σε ξένη γη, μαζί της να γυρίσει στην Ελλάδα,
λέει ο Κυριάκος. Στροφή αντιστροφή και επωδός, των μεγάλων ποιητών οι κοινοί
δρόμοι και ημών των αναγνωστών δόξα των μεγάλων.
Και ποιο είναι το θέμα το ποιητικό; Απαξάπαντα, υποστηρίζει
με το έργο του ο Κυριάκος, γιατί γράφει και για τη χρυσή αυγή και για τα
χρηματιστήρια και για την κατραπακιά των τραπεζών και για το γείτονα και για
την τουρκού, και για τι δεν γράφει! Δίδαγμα; Γράφε για το κάθε τι, γιατί δεν
είναι το τι ποιητικό ή αντιποιητικό αλλά το πώς το βλέπει και το εκφράζει ένας
ποιητής και πώς τούτο παραμένει – όσες καμπάνες κι αν παίξουν- για τους άλλους
απαρατήρητο! Κι ο Κυριάκος δεν είναι ποιητής, είναι ποιητάρα! Ο τεράστιος
πλούτος ρυθμών και μεθόδων, στίχων και συνειρμών, η μυθολογία, ιστορία,
θρησκεία, φιλοσοφία, η ζωή ζώσα και φλογιζομένη και φλογίζουσα αιωνίως διά του
έργου του.
Έχασα πολύν καιρό ασχολούμενος με άλλα, και παραμέλησα αυτό
που λέω πως είναι η μεγάλη αλήθεια μου, πως μπροστά σου έχεις το μεγάλο και μην
ψάχνεις αλλού. Τον Κυριάκο Χαραλαμπίδη τον βλέπω τακτικά, στο μπακάλικο, στο
δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο νηπιαγωγείο
να παίρνει το εγγόνι και δεν είπε κλικ η μεγάλη μου αλήθεια. Να’ ναι
καλά ο κοινός φίλος Γιάννης Ρουσιάς. Θέλω να διαβάσω Χαραλαμπίδη, του είπα, και
μου’ φερε ολόκληρο το έργο. Τώρα το’ χω μαζί μου τεχνολογικά όπου πάω. Οι άλλοι ας διαβάζουν όποιον Εμονίδην
θέλουν. Εγώ διαβάζω και θαυμάζω Κυριάκο Χαραλαμπίδη.
