Στην Κυθρέα
Πάει για προσκύνημα στους τάφους των γονιών του, Φέρνει μαζί του
φωτογραφίες
Τη μια δίπλα στην άλλη, Παρελαύνει η Κυθρέα σε εικόνες, Τις βλέπει η
Σταυρούλα
«το σπίτι μας» αναφωνεί, Τις βλέπει η Ανθή, καταγράφει τους γείτονες, Αιώνιο
μνημόσυνο,
εις μνήμην, «Όλα είναι δικά μας» Επαναλαμβάνει ο τραγικός χορός, Όσες
αλλαγές κι αν κάμουν
στα σπίτια μας, Οι κλέφτες είναι κλέφτες, Παγκόσμιο φαινόμενο κλοπής, Σε
ξένα σπίτια
σε ξένες περιουσίες.
Τα ξαδέλφια περιμένουν να δουν τα δικά τους σπίτια, Το ποταμάκι με τις
πάπιες,
Την εκκλησιά, το σχολείο, Την κεντρική πλατεία αγνώριστη,
Κι όμως όλα είναι δικά μας Ολόδικά μας ολόδικά μας γραμμένα στο νου και
στην καρδιά
Δεν ξεριζώνονται, τα φέραμε μαζί μας, τα παίρνουμε μαζί μας, ζωντανά κι
αγέραστα.
Κι η μνήμη καλπάζει και ζωντανεύει τους νεκρούς.
