Με περηφάνια
Ντίνο, το ήξερες
ότι έχεις και εγγόνια; Εκείνα τα μικρά που άφησες τότε, το 1974, για να πας
στον πόλεμο, και να συλληφθείς από τους Τούρκους με τις μάχες στο Λιμνίτη, εκεί
βρισκόσουν, τα παιδάκια τα κρατούσε πάντα η Ρούλα στην αναμονή στην αρχή, όταν
τα συναντούσαμε ήταν ένα πέπλο θλίψης, μάλλον στα δικά μας μάτια, εκείνα πολύ
μικρά, μα σίγουρα διαισθάνονταν, κι ύστερα από
σχεδόν πενήντα χρόνια, εσύ να παραμένεις στα 31 σου, το αγνό παιδί, ο καθάριος χαρακτήρας, η μεγάλη
καρδιά, όσα κι αν πούμε είναι πάντα λίγα, δεν μιλώ για τον ηρωισμό σου, τη
θυσία σου, την ώρα που όλοι βλέπαμε την προδοσία να μας σφίγγει απειλητικά, κι
εσύ στην πρώτη γραμμή, κανένας δεν ξέρει. Η Ρούλα από τις πρώτες μέρες το
υποψιάστηκε, ύστερα το συνειδητοποίησε, μια μεγάλη προστασία για τα παιδιά,
απαραίτητη η ματιά της κι η φτερούγα της όπου και να πήγαιναν, κι εσύ, ήταν μια
λέξη που σφαγίαζε πολλών την καρδιά, «αγνοούμενος», μα ο αγώνας για την
πληροφόρηση δεν τέλειωνε, ώσπου έμαθε για τον τόπο, κίνησε γη και ουρανό, και
τώρα, η αγγελία της κηδείας σου.
«Τον
πολυαγαπημένο μας σύζυγο, πατέρα, παππού και αδελφό Κωνσταντίνο (Ντίνο)
Χατζηκυπριανού, ετών 31, από τα Καλιάνα τέως κάτοικο Αγίου Δομετίου, Λευκωσία,
έφεδρο στρατιώτη του 261 Τ.Π. και αγνοούμενο από την 22α Ιουλίου
1974, μετά από σύλληψή του που ακολούθησε τη μάχη στο Λιμνίτη, κηδεύουμε την Κυριακή
2 Απριλίου και ώρα11:30 π.μ. από τον ιερό ναό της του Θεού Σοφίας στο Στρόβολο
και καλούμε όσους τιμούν τη μνήμη του όπως παραστούν. Τα λείψανά του βρέθηκαν
σε ατομικό τάφο στην περιοχή Λιμνίτη και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA. Mετά την τέλεση της εξόδιου ακολουθίας θα ακολουθήσει η ταφή των λειψάνων
στον Τύμβο Μακεδονίτισσας. Η οικογένεια θα δέχεται συλλυπητήρια στην εκκλησία.
Με περηφάνια: Σύζυγος Θεοδώρα (Ρούλα) Χατζηκυπριανού, Παιδιά: Γιάννης Χατζηκυπριανού,
Ελένη Χατζηκυπριανού Νικολάου και Νικόλας Νικολάου. Εγγόνια Χριστόφορος και Νεφέλη
Νικολάου, αδελφές Κίκα Κόκκινου, Ανδρούλα Αλεξάνδρου»
Με τον Ντίνο
ήμαστε συμμαθητές, ίσως να βρεθήκαμε καμιά χρονιά στο ίδιο τμήμα, ποιος θυμάται
τώρα, στην Αθήνα μάλλον δεν συναντιόμαστε, στη Φυσική ο Ντίνος, στη Φιλολογία
εμείς, ακόμα και στη Σχολή Μιτσή Λεμύθου που εργαστήκαμε μαζί το 1967-68 δεν
πολυβλεπόμαστε, ή ο χρόνος ξεθώριασε τόσο τις παραστάσεις, γιατί με μεγάλη χαρά
εγκατέλειψε νωρίς την εκπαίδευση, από την πρώτη χρονιά, και ακολούθησε την οδό των μεταλλείων, άλλοι
δρόμοι ανοίγονταν, κάπου εκεί στο Λιμνίτη, εκεί κλήθηκε, εκεί πολέμησε, εκεί
άφησε την τελευταία πνοή ύστερα από σύλληψη, άφησε όμως παιδιά. Που σημαίνει άφησε
σπέρμα, ζει ο ίδιος τώρα στα παιδιά και στα εγγόνια του, μέσα στο αίμα τους
κυκλοφορεί, τα έχει διαπλάσει με την απουσία του, μια φωτεινή μορφή ήταν πάντα
μαζί τους στη θλίψη, είχαν εμπιστοσύνη, δεν τα άφησε ποτέ η μάνα τους να
νιώσουν εγκατάλειψη, ούτε κι εκείνος από εκεί ψηλά.
Ήταν μεγάλη
ανακούφιση η ανεύρεση και ταυτοποίηση των λειψάνων, μια πορεία πενήντα σχεδόν
χρόνων, και τώρα θα αναπαύεται μαζί με άλλους συστρατιώτες και πολεμιστές της
πατρίδας στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, ευτυχισμένος γιατί τον περιέβαλαν οι
δικοί του με την απέραντη αγάπη τους, προ πάντων όμως και κείνος περήφανος, που
άφησε γυναίκα και παιδιά και εγγόνια, που μπορούν να προσκαλούν στην κηδεία και
στην ταφή του, με περηφάνια. Αιωνία σου η μνήμη.
Στέλιος
Παπαντωνίου
