Στέλιος Παπαντωνίου
Τους κυνηγούμε
κατά πόδας
Εμείς, φαίνεται,
δεν γυρίζουμε πια τον μύλο, άλλους αφήνουμε να αλέθουν, να τρέχουν εδώ κι εκεί
να διαλαλούν τις δικές τους αλήθειες, να επιζητούν όλο και περισσότερη βοήθεια
από το εξωτερικό, είτε δικοί τους είναι είτε ξένοι. Να τώρα ο Τατάρ βρίσκεται
στην Αγγλία, συναντά βουλευτές, η νέα του πολιτική λέει είναι «η αναγνώριση της
κυριαρχίας του, των ίσων δικαιωμάτων με την ελληνοκυπριακή κοινότητα, δυο
κράτη, δυο κοινότητες, δυο εθνότητες, δυο θρησκείες». Κι είναι οι ομόθρησκοι
και ομοεθνείς του, άλλο το συνέδριο των τουρκογενών κρατών, να τον προβάλλει η
Τουρκία ως πρόεδρο κράτους, που μόνο εκείνη αναγνωρίζει. Κι εμείς να τρέχουμε
ξωπίσω, αυτό το «τρέχουμε ξωπίσω» δεν αρέσει, δεν μας αρέσει, γιατί δείχνουμε
πόσο μακριά είμαστε από το να προλαβαίνουμε τα γεγονότα. Μάλλον επιμηθείς παρά
προμηθείς, κι αυτό φανερώνει την βραδύνοιά μας.
Μπορεί να τα καταφέρνουμε
την υστάτη να ανατρέπουμε τους σχεδιασμούς των Τούρκων, αλλά ήδη τους έχουν
κάμει γνωστούς, ήδη ακόμα και ο εγγλέζος εδώ πρεσβευτής- τι ακόμα;- μας ζητά να
δώσουμε κι άλλα στους Τούρκους για να επιστρέψουν στο «συμφωνημένο πλαίσιο»,
λέει, δώστε κι άλλα και εμείς, τι νομίζουμε; Δίνουμε και δεν το καταλαβαίνουμε
επισήμως. Αλλά αν μελετήσει κανείς τους αριθμούς επισκεπτών στα Κατεχόμενα, αν
μελετήσει τα εκατομμύρια ευρώ που τους δίνουμε, γιατί εκείνοι μεν είναι οι «πούαρ
τερκς» εμείς δε οι πτωχοί τω πνεύματι, γιατί έχουμε εγκαταλείψει τα δίκαιά μας και
δεν κάνουμε τίποτε άλλο από τους κυνηγούμε ξωπίσω, να σβήσουμε τις φωτιές που ανάβουν στα ξένα
και με τους ξένους οι κατακτητές και καταπατητές των ιερών και οσίων μας.
Απέχουμε πολύ από
τον τρόπο που εκείνοι επιδιώκουν να κερδίσουν
εις βάρος μας. Έχουν ήδη κάμει τόσα, βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, τουρκοποίηση
των Κατεχομένων, παραβίαση κάθε συμφωνίας, ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια
Βιέννη Γ΄, που προνοούσε να κρατηθούν στις εστίες τους οι κάτοικοι της Καρπασίας,
πόσοι έχουν μείνει; Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι κι άρχισε η εγκατάσταση
στα δικά μας σπίτια των εποίκων, η εγκατάσταση των ξένων που καταλαμβάνουν,
χρησιμοποιούν, και στο τέλος στις συμφωνίες νικούν οι χρήστες τον ιδιοκτήτη,
γίνονται συμφωνίες κι εμείς δεν τις πληροφορούμαστε ή τις ξεχνούμε ή τις κρύβουμε,
άρα απέχουμε και από τις δικές μας αλήθειες, τις δικές μας αδυναμίες, τις στιγμές
των μεγάλων υποχωρήσεων. Τις αποσιωπούμε και όμως είναι εκεί, ενώ έπρεπε
συνεχώς να βρίσκονται στο προσκήνιο, να συνειδητοποιούμε την κατάντια μας, να
ξέρουμε τι μας γίνεται, για να μη ζούμε όνειρα νυκτός αγνοίας.
Άλλο μεγάλο μας κακό,
η επέμβαση των κομματικών μηχανισμών, των εσωτερικών σεμιναρίων, διαβάζεις
κείμενα που δεν ξέρεις αν είναι γραμμένα από Τούρκους ή από Έλληνες, είναι στην
ελληνική γλώσσα γραμμένα αλλά από τουρκόφιλους τόσο, που ξεπερνούν τους ίδιους τους
Τούρκους. Στα σχολεία μάλλον υπνώττουν από κυπριακό, εκεί μιλούν και γράφουν
την καθαρεύουσα, το κυπριακό είναι για το λαό, δεν είναι για τους επιστήμονες της
παιδείας, στα πανεπιστήμια ούτε λόγος, εκτός ίσως μερικών εξαιρέσεων, ποιος
θυμάται την τουρκική εισβολή, τους νεκρούς και αγνοουμένους, την μεγάλη αδικία
εις βάρος των προσφύγων από τους ίδιους τους συμπολίτες μας;
Γι’ αυτό, λέω,
εμείς είμαστε για να κυνηγούμε κατά πόδας, αλλά δυστυχώς αποτυχημένοι δρομείς,
μιας ιερής υπόθεσης που την εξευτελίσαμε με την υποχωρητικότητα και δειλία μας.
Το τέλος των
κειμένων δεν είναι ανάγκη πάντα να είναι ελπιδοφόρο.
