ΤΟ ΣΚΥΛΙ
Είπα να μην ακούω
τούτο το σκυλί, πάω στο φαρμακοποιό, ωτοασπίδες, λέω, μου δίνει κόκκινο κερί,
βουλώνω τ’ αυτιά, Οδυσσείας πόσο; αλλά δεν μπορώ και να μη βλέπω, έστω και με
καταρράχτη, και θωρώ το σκυλί να αρπάζει με τα δόντια ένα σπιτάκι που είχα στην
αυλή για τα γατιά, το κάνει κατοχή, κι ύστερα με λάσπη το πασπαλίζει, να γίνει
άλλο πράμα, μην το καταλάβω, ήταν κι η μάνα
του, μια σκυλάρα, συνάμενη κουνάμενη, κι αυτή κάθε βράδυ κάθε βράδυ γαυ
γαυ γαυ γαυ, ώσπου μια μέρα γίνεται στην Πάφο ένας σεισμός, τρέχουν όλοι να
σωθούν, τρέχουμε κι οι φιλόζωοι, η κόρη μου είχε υπό την επίβλεψή της ένα
ολόκληρο καταφύγιο σκύλων, τρέχουν οι εθελοντές, με γαλάζιες σημαίες με
κίτρινες σημαίες, η σκυλάρα τα βλέπει, κάθεται φρόνιμη φρόνιμη, κι ύστερα τρέχει
να γλύφει τα χέρια των διασωστών, το δικό μας σκυλί, κατεβάζει τα μούτρα, το
βλέπω να γαυγίζει στην μάνα του, τι να λέει, να την απειλεί; Δώσε θάρρος στο
χωρκάτη, στον κλέφτη στο δολοφόνο το σκυλί, περιμένω την εξέλιξη, παράξενα
πράματα στην αρχή μου φαίνονται, κι ύστερα λέω, μήπως χρειάζομαι να
ξαναμελετήσω Θουκυδίδη;
