Του εικοστού πρώτου
Δεν είσαι πρόσφυγας είσαι εκτοπιστείς δεν είσαι εκτοπισθείς
είσαι μετανάστης δεν είσαι μετανάστης είσαι λαθρομετανάστης, τακ -τακ -τακ οι
σφραγίδες στο μέτωπο, μέσα στον καυτό ήλιο, μέσα στη βροχή και στο χιονιά, το
παιδί κλαίει, το παιδί πεινά, ανοίγει το στόμα κι αφήνει μια ψυχή να πετάξει
στο αποξεραμένο ποτάμι, ανοίγει ένας λάκκος μεγάλος να το χωρέσει, γιατί ήταν
πολύ μεγάλο το παιδί, το παιδί μου, το πιο όμορφο το πιο έξυπνο, το άλλο
κοιμάται, να το προστατεύσω τώρα από τη φωτιά, φωτιά στο Λίβανο, στη Συρία στη
Λιβύη στα σύνορα των χωρών, δέσαμε τις ζωές μας με τον τόπο, το χώμα δέχτηκε
τον ιδρώτα, τα κόκκαλα των δικών μας, όσοι περάσατε από νεκροταφεία ξέρετε από
καταστροφές, εκεί δεν αναπαύονται, δεν τους αφήνουν να αναπαύονται, και τώρα
καίεται, την έκαψαν, την κάψαμε, δεν ήταν και όνομα, μόρια μωρία μωρά, στοίβες
τα κρέατα, στοίβες οι μύγες τα σαλιγκάρια τα φίδια, τα ερπετά παντός είδους,
γερμανικές ανοργάνωτες ακυβέρνητες, ξένες δαγκάνες στην ομάδα, κινούν
παρακινούν εκμεταλλεύονται, ο εικοστός αιώνας μυξοκλαίει, ο εικοστός πρώτος να
οδύρεται, του χαλασμού και της ανημπόριας, άλλοι γλεντούν στα καφέ άλλοι στα
μπουζούκια άλλοι στις μεγάλες αίθουσες των εστιατορίων, λαμπρά ονόματα και το
λαμπρό κάφκει εκεί που πέφτει και πέφτει και πέφτει και δεν σταματά,
συγκρατήστε τον βάρβαρο….
