ίδωμεν
Κάπου ακουστά τα έχω τα τικ τακ στις πλάκες, πενήντα
δευτερολέπτων πρωτοβρόχια, υπάρχουν κι αυτά, να σβήσουν τα καμίνια που δε
σβήνουν, εμφανίζουν όμως την άλλη όψη τ’ ουρανού, σύγνεφα και σχήματα, σταγόνες στη γη
που δεν ξεδιψά, στα καμένα χείλη τόσον καιρό, να περιβρέχονται από μια θάλασσα
εξοπλισμένη, αρματωμένη ως τα ακρωτήρια και τις ακτές, φωνές και βρυχηθμοί και
απειλές, η βαρβαρότητα απαιτεί δικαιοσύνη, η δικαιοσύνη κλαίει, κι ίσως τα
δάκρυά της να ΄ν αυτά, πενήντα δευτερόλεπτα τα πρωτοβρόχια, να δούμε τι χειμώνα
θα’ χουμε, να δούμε αν θα ‘χουμε φθινόπωρο χειμώνα, δικαιοσύνη…
