Σαν τα χιόνια
Τέτοια ακριβώς μέρα, το 1969 ή 70, χιόνισε στα βουνά, πρώτη
μέρα που θ’ άνοιγαν τα σχολεία, κι εμείς με το Χρίστο τον Πετρίδη, καινούργιο
Κορόλλα Τογιότα, να βγαίνουμε στο βουνό για να παρουσιαστούμε στο Γυμνάσιο
Λεμύθου, δεν μπορούσε να χωρέσει ο νους μας πως κι αν αργούσαμε κι αν δεν
πηγαίναμε μέσα στα χιόνια δε θα ανατιναζόταν κι η γη στο διάστημα, πού εμείς,
κάνουμε την απόπειρα, από Κακοπετριά δεν μπορούσαμε να πάμε, να δοκιμάσουμε κι
από Μουτουλλά, κάπου εκεί τα χιόνια εμπόδιζαν παραπάνω διάβαση, και τι γίνεται
τώρα, όπου πετάγεται ένας κύριος από το καφενείο, από δω με τα πόδια μπορείτε ν’
ανεβείτε το βουνό και κατεβαίνετε Λεμύθου, ποιο το πρόβλημα, στην ηλικία μας δεν
υπήρχαν δισταγμοί, αρπάζουμε τα απαραίτητα, γαλόσιες είχαμε, και μια και δυο
κατακοφτά ανεβαίνουμε το βουνό, στο δρόμο ο Χρίστος έχασε τη μια γαλόσια αλλά
πού να το καταλάβει, κατεβαίνουμε Λεμύθου, στο Γυμνάσιο, ήδη τα παιδιά ήταν στο
οικοτροφείο, κι ο φίλος Δράκος υπεύθυνος, άντε τρέξτε για ζιβανία, κι απ’ έξω
κι από μέσα, κι έτσι τα τέτοια δεν τα ξεχνάμε, αυτά μας μένουν, όχι πως δεν
έμεινε η πρώτη χιονόπτωση στη Λευκωσία, 1949-50, θα ήμουν νηπιαγωγείο, η
γειτονιά γέμισε, τα αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να κινηθούν, κι ένα μικράκι βαν,
το είχε στην επιχείρηση τσιγάρων Πατίκη ο Κόκος, θείος του Θάσου και του Ζήνωνα
και του Κωστάκη, κι έρχεται στη γειτονιά και μένει ακίνητο, ανοίγει πίσω την
πόρτα, ελάτε μικροί μπείτε μέσα να βαρέσει το αυτοκίνητο να κινηθούμε, έτσι κι
έγινε, γέμισε το μικρό βαν παιδάκια, χοροπηδούσαμε για να βοηθήσουμε την
κίνηση, έτσι μας είπαν, έτσι κάναμε, μετακινήθηκε λίγο πιο κάτω, μας κατέβασε,
δεν μπορούσαμε ν’ απομακρυνθούμε κι από τη γειτονιά, μωρά πράμα, αλλά κοίτα τι
ωραία συμβαίνουν στη ζωή των ανθρώπων!
