Γιάννης Λάμπρου, Ιστορία του Κυπριακού

 

Γιάννης Κ. Λάμπρου, Ιστορία του Κυπριακού, Τα χρόνια μετά την Ανεξαρτησία, 1960-2023, Λευκωσία, 2024

“‘Ολβιος όστις της Ιστορίας έσχε μάθησιν”, ευτυχισμένος που γνωρίζει Ιστορία, ερευνά και ανακαλύπτει την αλήθεια, σε μια εποχή υπερπλήρη πληροφοριών, τεχνητών, ψευδών, αληθών, αλληλοσυγκρουομένων, ο καθείς και την αλήθεια του.

Ο Γιάννης Κ. Λάμπρου μάς έδωσε το 2004 την πρώτη έκδοση του βιβλίου του “Τα χρόνια μετά την Ανεξαρτησία, Ιστορία του Κυπριακού, 1960-2004”, το 2008 κυκλοφόρησε διορθωμένη και επαυξημένη  για τα έτη 1960-2008, και τώρα κυκλοφορεί την τρίτη έκδοση διορθωμένη και επαυξημένη για τα 1960- 2023.

Κυρίως αναφέρεται στα όσα διαδραματίστηκαν ύστερα από το δημοψήφισμα του 2004 και στην  ένταξή μας στην ΕΕ. Ακολούθησε η προεδρία Δημήτρη Χριστόφια, δύο περίοδοι με πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη και τελευταίο τον Νίκο Χριστοδουλίδη.

Σημαντικό μέρος των χρόνων αυτών καταλαμβάνει η διάσκεψη στο Κραν – Μοντανά, για την οποία συνεχής γίνεται λόγος τελευταία, ως σταθμός από τον οποίο θα πρέπει να αρχίσουν οι συνομιλίες για το κυπριακό. Οι τουρκικές θέσεις, οι προκλήσεις στην Αμμόχωστο, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων, οι ηγεμονικές τάσεις της Τουρκίας, χάρτες και παράρτημα με ενδιαφέροντα σημεία της Ιστορίας μας για τα οποία διεξήχθησαν και διεξάγονται συζητήσεις στον καθημερινό τύπο, όπως οι εκρήξεις βομβών του 1956, ο λόγος για ατόφυα ένωση του 1964, η κρίση της κυπριακής οικονομίας 2010-2013, η καταστροφική έκρηξη στο Μαρί 2011, θέματα ολοζώντανα.

Η μεθοδική έρευνα, η βάσανος των πηγών, η κριτική διείσδυση στα γραφόμενα άλλων, η αντικειμενικότητα και ο σεβασμός στην αλήθεια και στον αναγνώστη αποτελούν γνωρίσματα  του συγγραφέα, αναγνωρισμένα ήδη από την πρώτη έκδοση.

Επειδή τα περισσότερα γεγονότα τα έχουμε ήδη βιώσει και μετέχουμε ως πολίτες στα γιγνόμενα, γι’ αυτό και η ανάγνωση του βιβλίου είναι ευχάριστη και πράγματι ο μελετητής αναγνώστης αισθάνεται τον όλβον κατά την ανάγνωση, πόσω μάλλον όταν διευκρινίζονται σημεία θολά ή με αντιφατικές τις ως τώρα πληροφορίες. Η γραφή του Γιάννη Κ. Λάμπρου ξεκαθαρίζει τα πράγματα και προβάλλει την αλήθεια, επιβεβαιώνοντας το φερόμενον ως ευριπίδειον “Όλβιος όστις...”.

Στέλιος Παπαντωνίου

 

 

αναμένομεν

Αναμένομεν

Δεν είναι η Κύπρος μεγάλη δύναμη, ένα μικρό νησί και μάλιστα μοιρασμένο με τη βία από την Τουρκία. Έχει όμως την αξία της, ιστορική και πολιτισμική χιλιάδων χρόνων, γεωγραφική σίγουρα, λόγω θέσεως, απόδειξη η βοήθεια που παρέχει σε γειτονικούς λαούς όταν δυστυχούν. Κέντρο διακίνησης, προσωρινής εγκατάστασης, πρώτων βοηθειών, παροχής ιατροφαρμακευτικής βοήθειας σε αναξιοπαθούντες και εμπερίστατους, λιμήν και προστασία προσφύγων.

Δεν μπορεί να κατευθύνει την πολιτική άλλων κρατών, όταν πίεσε τα πράγματα, ιδιαίτερα τις ελληνικές κυβερνήσεις, δέχτηκε την άρνηση, που σταδιακά ανακαλύπτουμε- λόγω προτέρας τυφλής αγνοίας- και καταρρακωνόμαστε, “από τη μάνα μας την παθαίναμε” χωρίς να σημαίνει πως δεν είχε κι εκείνη το δίκαιό της, μ’ ένα πνεμόνι ν’ αναπνέει και το άλλο ξενικό.

Το Νατο Σια Προδοσία δεν είναι τυχαίο, είδαμε και πάθαμε, ιδιαίτερα επί Κίσιγκερ που κατεύθυνε τα βήματα και τα διαβήματα προς τη διχοτόμηση του νησιού, με την Αγγλία κρυφαλούπα και την Τουρκία κατασπαράζουσα μέγαιρα. Γι’ αυτό και την όποια κίνηση των χωρών αυτών, ακόμα και της Ελλάδας, την βλέπουμε με επιφύλαξη. “Τρώνε από μας και μένει και μαγιά”, αλλά μήπως κι η μαγιά άρχισε να μικραίνει επικίνδυνα εδώ στην Κύπρο.

Λαμβάνοντας αποφάσεις για το μέλλον, πάντα έχει κανείς στο μυαλό το παρελθόν, κι αυτό ως ένα σημείο, να μη γίνεται εμπόδιο στο μέλλον. Ο Πρόεδρός μας στο Λευκό Οίκο, συνομιλίες με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, ούτε εξυπνάδες ούτε καμπάνες, ούτε μηδενισμούς. Σωστή η κίνηση να αποδεχτεί την πρόσκληση, δεν έχουμε και την πολυτέλεια της άρνησης, και περιμένουμε. Χαραμάδα στα σκότη. Φως για λύση του προβλήματός μας με ανθρώπινα κριτήρια: ισότητας με τα άλλα κράτη, ελευθερίας και δημοκρατίας. Αναμένομεν.Ο οχτρός παραμένει οχτρός.

έγγραφο Πλουμέρ

 

ΕΓΓΡΑΦΟ ΠΛΟΥΜΕΡ

Χάσιμο χρόνου το να διαβάζει κανείς στην εφημερίδα τι λέει καθημερινά ο Τατάρ, επαναλήψεις που βαρέθηκαν κι οι ίδιοι οι Τούρκοι, ένα δίσκο βάζει τον ίδιο εδώ και καιρό, ιδιαίτερα τώρα που κυκλοφορεί πως επίκειται αντικατάστασή του, ένα άβουλο κι απολιτικό πράγμα.

Μια από τις επαναλαμβανόμενες κατηγορίες εναντίον μας, πως τους κλέψαμε την Κυπριακή Δημοκρατία αλλά δεν θέλουν να επιστρέψουν σ’ αυτήν, την κυριαρχία τους ζητούν και το δικό τους κρατίδιο, κι ελπίζουν στη μεγάλη χανούμη και στους τουρκόφωνους όπου γης.

Σαν και δεν ξέρουμε για το έγγραφο Πλουμέρ, ήταν τω καιρώ εκείνω υπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τρεις υπουργούς τούρκους προνοούσε, κι ο Πλουμέρ σε έγγραφο που βρέθηκε στο χρηματοκιβώτιό του όταν αποχώρησαν από την κυβέρνηση οι τούρκοι υπουργοί, βουλευτές και δημόσιοι υπάλληλοι- τον διαδέχτηκε ο Τάσος Παπαδόπουλος, αυτός βρήκε το έγγραφο- και τι λέε; Με λίγα λόγια πως

θα ανακηρυσσόταν τουρκοκυπριακό κρατίδιο, θα αναγνωριζόταν επίσημα από την Τουρκία, οι Τούρκοι βουλευτές θα αποτελούσαν μέλη της τουρκοκυπριακής Βουλής, ενώ οι Τουρκοκύπριοι, διεσπαρμένοι σε διάφορα χωριά σ’ όλη την Κύπρο,  θα υποχρεώνονταν να συγκεντρωθούν σε μια περιοχή για να μπορούν να την υπερασπιστούν, να αποτελούν τον λαό του κρατιδίου τους ενώ οι τούρκοι δημόσιοι υπάλληλοι -που ήταν το 30%  των δημοσίων υπαλλήλων της ΚΔ, γραμματισμένοι αγράμματοι, -  θα μετατρέπονταν σε δημοσίους υπαλλήλους του τουρκοκυπριακού κράτους.

Το μεγάλο κόλπο των τούρκων είναι να αδικείς αλλά να εμφανίζεσαι ως αδικούμενος.  

μπροστά στον κίνδυνο

 

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ

Σχεδόν καθημερινά και με κάθε ευκαιρία είτε σε συνεντεύξεις είτε σε ομιλίες του ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν υπενθυμίζει και επαναλαμβάνει τον όρκο πως η Τουρκία των οραμάτων τους πρέπει αργά γρήγορα να πραγματοποιηθεί και ιδιαίτερα τα προσεχή χρόνια που εισάγουν στον αιώνα της Τουρκίας. Και βέβαια ανάμεσα στα όνειρα ή οράματα πρώτη η Κύπρος, ως χώρα που κατακτήθηκε από τους οθωμανούς το 1571 και πουλήθηκε στην Αγγλία το 1878.

Ποιοι είναι οι κάτοικοι του τόπου αδιάφορο, αφού η πλειονότης των Ελλήνων κινδυνεύει να γίνει μειονότης, ο εποικισμός, έγκλημα πολέμου, δουλεύει ασταμάτητα και κρυφά, οι ανατροπές στην κατοχή γης και περιουσίας καθημερινές, οι φιλότουρκοι ανάμεσα στους ελληνόφωνους αυξάνονται, οι δοσοληψίες με τα κατεχόμενα καθημερινές και με δικαιολογητικά προκλητικά, οπότε το ορατόν και μισητόν μέλλον πλησιάζει, η τουρκοποίηση της Κύπρου.

Αν τα πιο πάνω έχονται αληθείας, η ερώτηση προς το Υπουργείο Παιδείας είναι, ποια η πολιτική για την διάσωση του ελληνισμού της Κύπρου και την απελευθέρωση των Κατεχομένων εδαφών μας. Γενικεύοντας, όλα τα υπουργεία θα πρέπει να έχουν μέσα στους προγραμματισμούς τους προβλέψεις για το μέλλον, ιδιαίτερα για την υπεράσπιση της πατρίδας. Ενδιαφέρει όμως πολύ η νεότης, οι δάσκαλοι και οι διδαχές τους.

Απάντηση μπορεί να μην πάρω, θεωρώ όμως πολύ  σημαντικό για τους νέους το  να ξέρουν πώς να δρουν και να αντιδρούν μπροστά στον κίνδυνο αφανισμού μας.

ΟΣΤΡΑΚΑ

 ΟΣΤΡΑΚΑ

Σχεδιασμένα όλα από το 1950 για την ανακατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία, μόνο στα σχολεία δεν διδάσκεται ο Νιχάτ Ερίμ, το μεγάλο κόλπο είναι όμως να φαίνεται ο διώκων ως διωκόμενος, μια ματιά στο χάρτη θα φανεί ποιος διώκει ποιον, το 40% του εδάφους κατέλαβαν με τη βία των όπλων, η μισή Λευκωσία καμένη και καταστρεμμένη, ιδιαίτερα η οδός Ερμού, η εμπορική οδός, πόσοι έμποροι έκλαψαν, πόσοι στις Κάτω Γειτονιές της Χώρας είδαν τα σπίτια τους ρημαγμένα, ποιος είδε Έλληνες να επιτίθενται ομαδικά εναντίον των Τούρκων, κι όμως ομαδικές επιθέσεις Τούρκων εναντίον μας είδαμε με τα μάτια μας από το 1958.

Κύριο στόμα που εκστομίζει τις ύβρεις περί διώξεως των τουρκοκυπρίων ο Τατάρ, ουδέν γνωρίζει περί διώξεως Ελλήνων, περί σχεδίων της Τουρκίας για την Κύπρο, βήμα βήμα με αναίδεια περισσή απαιτεί συνεχώς, μέχρι αναγνώριση της παρανομίας του, του εξαμβλώματος που ονομάζει κρατίδιο. Αλλά αυτός τη δουλειά του κάνει, γι’ αυτό βρίσκεται στη θέση, για να προβάλλει αναίδεια. Ακόμα και στον ΓΓ του ΟΗΕ μας καταγγέλλει πως επιτιθέμεθα οικονομικά εναντίον της κοινότητάς του, γιατί θεωρεί πως οι περιουσίες μας στην Κατεχόμενη ελληνική γη μας του ανήκουν, και παραπονιέται πως διώκουμε τους σφετεριστές των περιουσιών μας. Έλεος πλέον, αλλά η παρανομία δεν έχει όρια όπως και η αναίδεια.

Αμ οι δικοί μας, που υπερασπίζονται τους σφετεριστές και προβάλλουν τη δικαιολογία πως το κράτος μας δεν έχει τη δύναμη να πατάξει την παρανομία στα Κατεχόμενα; Αυτοί όμως που παρανομούν κλέφτες και κλεφταποδόχοι των περιουσιών μας όταν έρθουν εδώ, στην ελεύθερη Κύπρο, καλώς συλλαμβάνονται και διώκονται. Για όσους τους υπερασπίζονται έπρεπε να υπάρχει ό τι στην αρχαία Αθήνα, να γράφουμε σ’ ένα όστρακα το όνομά τους και να τους εξοστρακίζουμε, να τους στέλλουμε διά της βίας να ζήσουν μαζί με τους άρπαγες και τους ληστές των περιουσιών μας, τους καταστροφείς του πολιτισμού μας, συμπολίτες των βρακάδων και των φστάνων της ανατολίας, των παράνομων εποίκων, καταραμένων κουβαλητών. Εκεί ανήκουν, αφού τους υπερασπίζονται.

ατυπο δείπνο

 

Μεγάλη επιτυχία θα είχε το άτυπο δείπνο αν η διάνοιξη του δρόμου προς Μια Μηλιά θα οδηγούσε τους κατοίκους του χωριού στα σπίτια και στα κτήματά τους, σε οκτώ λεπτά να βρεθούν οι Βουνιώτες στο χωριό τους, ο Κουτσοβέντης και το Συγχαρί να χαρούν από τα βάθη της ψυχής τους ξαναβρίσκοντας τον παλιό εαυτό τους, να δούμε τι επιδιορθώσεις έχουμε να κάμουμε και στον άγιο Χρυσόστομο το μοναστήρι, οι Κυθρεώτες και οι πέριξ να επιβιβαστούν στα οχήματά τους και να επιστρέψουν, αυτό θα ήταν χαρά Θεού, χαρά των ανθρώπων.

Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων για να επικοινωνούν τα δύο “κρατίδια” όπως τα θέλει ο Τατάρ, να αγοράζουν φτηνά καύσιμα οι φτωχοί μας, να παίζουν στα καζίνο οι πλούσιοί μας, να εμπορεύονται τη γη μας και να φωνασκούν όταν τους διώκουμε δικαστικά, ε αυτά δεν είναι επιτυχία αλλά μια άλλη μεγάλη αποτυχία, γιατί ακολουθούμε τ’ αχνάρια των Τούρκων και περπατούμε στους δρόμους που χάραξαν.

Μηδέν στρατεύματα, μηδέν εγγυήσεις, όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, απελευθέρωση ελευθερία ελευθερία ελευθερία στην Κύπρο μας.

μνημονεύετέ μου των δεσμών

 

ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΤΕ ΜΟΥ ΤΩΝ ΔΕΣΜΏΝ

“Μνημονεύετέ μου των δεσμών”, κάπως έτσι τελειώνει την προς Κολασσαείς επιστολή του ο Παύλος, φυλακισμένος, κι η νησομάνα μας χαροκαμένη, “να θυμάστε πως είμαι σκλάβα των τουρκών, μην ξεχνάτε τα δεινά και τα βάσανα, κι η σκλάβα ένα χρειάζεται και μόνο, την ελευθερία της”, οπότε τριμερείς διμερείς πενταμερείς αφήνουν αδιάφορη την πατρίδα αν δεν έχουμε σκοπό την απελευθέρωσή της από τον εισβολέα, τους εποίκους, τους στρατιώτες τις χιλιάδες.

Πατά πόδι ο Τατάρ και απαιτεί αναγνώριση κυριαρχίας, αναγνώριση της παρανομίας, της αποσχιστικής οντότητας, της καταδικασμένης από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά ο γγ Γκουτέρες ακολουθεί άλλη φράση από την επιστολή του Παύλου, “προσέχετε πώς μιλάτε, με χάρη, η κουβέντα σας να είναι νόστιμη, με το αλατάκι της”, κι ανέχεται τον παράνομο και εκτός ψηφισμάτων, ενώ ο δικός μας μένει με τα γνωστά, “συνομιλίες από εκεί που μείναμε”.

Όταν ένας εξέρχεται των ορίων, ως ο Τατάρ,  δίνεται ευκαιρία και στον άλλον, αν δεν εξέλθει, τουλάχιστον να δηλώσει πως απαιτούμε τα αυτονόητα, ζητούμε ένα κράτος κανονικό, χωρίς στρατούς και εγγυήσεις, χωρίς έποικους, με τα ανθρώπινα δικαιώματά μας κατοχυρωμένα.

Με τις απαιτήσεις του ο Τατάρ και τις εμμονές του για εγγυημένα συμφέροντα της Τουρκίας στην Κύπρο θολώνει τον ορίζοντα, μπαίνουμε σε αδιέξοδους διαλόγους,  και ξεχνούμε πως η πατρίδα μας είναι σκλάβα.

Ενώ αυτή, εμείς, ένα μόνο χρειαζόμαστε, την απελευθέρωσή μας από τον βάρβαρο ζυγό.

αυτίτης και μονώτης

 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ

«ὅσῳ γὰρ αὐτίτης καὶ. μονώτης εἰμί, φιλομυθότερος γέγονα» λένε πως λέει ο Αριστοτέλης, όσο πιο μόνος τόσο περισσότερο μ’ αρέσουν τα παραμύθια κι ένα τέτοιο είναι το λεγόμενο «Οι τουρκοκύπριοι αποτελούν τους φυσικούς μας συμμάχους στην προσπάθεια για να λύσουμε το κυπριακό, για να τερματιστεί η τουρκική κατοχή και να επανενωθεί ο τόπος και ο λαός» γιατί ο λέγων τα τοιαύτα συμπεραίνει από τους λίγους που ξέρει πως ασπάζονται τις ιδέες του και γενικεύει, από ένα φονιά στο χωριό, α μα είσαι από το… όλοι φονιάδες εκεί ρε παιδί μου, ατελέστατος επαγωγικός συλλογισμός.

Και δεν είναι τουρκοκύπριος ο Τατάρ και οι συν αυτώ; και τόσοι που σκότωσαν και βίασαν και κακοποίησαν δικούς μας αθώους ανθρώπους; και ποιοι γύριζαν στη γειτονιά έτοιμοι να μας κάψουν; και ποιοι άνοιξαν πυρ στην Πάφο; και λοιπά και λοιπά, διαβάστε τι γινόταν στην Καρπασία, η Ελένη κι η Ευρυδίκη μας τα γράφουν, αυτοί δεν είναι τουρκοκύπριοι;

Παραμύθι εν πολλοίς πως οι τουρκοκύπριοι θα μας συμπαρασταθούν, γιατί απλά δεν είναι όλοι του ακελ. Υπάρχουν βέβαια τουρκοκύπριοι πιο κύπριοι από πολλούς από μας αλλά δεν γενικεύουμε.

Ο Χριστοδουλίδης μας θα πάει στο δείπνο, ο Τατάρ θα πάει, αν δεν μας βάλει να του πληρώσουμε τα έξοδα, θα απαιτεί όσα καθημερινά απαιτεί, κι εμείς διερωτώμαι γιατί να μην απαιτούμε τα αυτονόητα, αφού πρόκειται για εισβολή και κατοχή, πενήντα χρόνια με τουρκικά στρατεύματα στον τόπο, έξω τα στρατεύματα, έξω οι έποικοι, επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια τους, η τάξη αποκαταστάθηκε από το 1974, άρα πρέπει και να πληρώσουν για τα πενήντα χρόνια στέρησης των περιουσιών μας, το ελάχιστο που ζητούμε. Δικαίως δικαιότατα.

επολοήθην

 Τι ωραία και διαχρονικά τα λέγαμε στο δημοτικό: “επολοήθην τζι ο γάρος που την έξω πάνταν!”

Πού να ξέραμε πως στην πολιτικιά ζωή μας θα συνέβαινε κι αυτό, ουχί άπαξ! Αποτυχημένος των προεδρικών, “μόνο αυτός ήξερε να λύει προβλήματα”, και βρέθηκε εκτός προεδρικού, ίσως με φίλημα του προεδρικού, κλειδοστόμιασε για λίγο καιρό και ξανά προς τη δόξα τραβά τραβά τραβά, μια με την είδα την ξανθούλα μια με τον νυν, “διάλεξε πώς θα μείνεις στην Ιστορία, πρόεδρος λύσης ή διχοτόμησης”!!! Θαυμαστικά πολλά για το ύψος της πολιτικής ατάκας.

Το κακό, πέρασε η περίοδος των υποψηφίων για νόμπελ.

ΝΟΜΠΕΛ

 

ΝΟΜΠΕΛ

Πριν γεννηθούν οι κόρες μου για τις δήθεν επαΐουσες ήταν αγόρια, αφού φαινόταν από την μυτερή κοιλιά της γυναίκας μου, δεν είχαν ακόμα μπει στη ζωή μας τα προγνωστικά μηχανήματα του φύλου του παιδιού, τέλος πάντων έτσι και η Έρση Σωτηροπούλου θα ήταν φαβορί υποψήφια για το Νόμπελ της Λογοτεχνίας ώσπου το άρπαξε η Χαν Γκανγκ από τη Νότια Κορέα, κι εγώ συλλαμβάνω τον εαυτό μου αναλφάβητο λογοτεχνικά, αφού ούτε τη μια ξέρω ούτε την άλλη, φαίνεται πως έμεινα στο μικρόκοσμό μου της Κύπρου, αλλά αυτός με ενδιαφέρει περισσότερο γιατί κινδυνεύει και παρακολουθώ κάθε προσπάθεια να τον κρατήσουμε ζωντανό, έστω κι αν δεν ξέρει η υφήλιος την Ευρυδίκη ή τη Στέλλα ή την Άννα Μαρία, σημασία έχει πως γράφουν και πως περιμένω ακόμα τον Αντώνη να εκδώσει τη νέα του ποιητική συλλογή, ποιητάρα της κυπριακής, κι αν ο μικρόκοσμός μου απλώνεται ως Ελλάδα μεριά, εκεί είναι που θλίβομαι περισσότερο, παρακολουθώντας τις εφημερίδες να γεμίζουν με τους υποψηφίους των κομμάτων που ήταν μια φορά κι έναν καιρό και τώρα υποσημειώσεις στην πολιτική ζωή, ενώ ο Ερντογάν περιοδεύει στα Βαλκάνια και τον παραδέχεται ο Σέρβος και τον υποδέχονται στην Αλβανία να εγκαινιάσει το μεγαλύτερο τζαμί των Βαλκανίων, εκεί είναι τα Βαλκάνια κι εδώ είναι μισή η Κύπρος, που περιμένει από την Ευρώπη, στις διακηρύξεις πρώτη, που περιμένει από την Ελλάδα -ματαίως- αφού  κι ο Γεραπετρίτης αγκαλιά με τον Φιντάν φιλιούνται δημοσία,  ας βρω κάποιο στήριγμα στην πίκρα της ζωής, κι ας μην είναι Νόμπελ.

 

παρουσίαση Ευρυδίκης

 

Παρακολουθήσαμε ψες Τετάρτη 9 Οκτ στου Προεδρικού Μεγάρου το υπαίθριο θεατράκι -κατάμεστου από κόσμο -την παρουσίαση του βιβλίου της Ευρυδίκης Περικλέους -Παπαδοπούλου “Και Πολλά Επικράνθη η Ελένη της Καρπασίας”. Το συντονισμό και παρουσίαση του προγράμματος είχε με μεγάλη επιτυχία η δρ Δήμητρα Δημητρίου, μίλησε αναλυτικά κα με ζέση η κ Άννα Αριστοτέλους των Ανθρωπιστικών θεμάτων και Αγνοουμένων, μελετημένος και στιβαρός στο λόγο του ο Αρχιεπίσκοπος κκ Γεώργιος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε ήδη αναγνώσει το βιβλίο και έδωσε αδρά τις κύριες γραμμές του, αναλυτικός και ευθύς στο λόγο ο Α. Καθηγητής κ Πέτρος Παπαπολυβίου, η Καθηγήτρια κ Λουίζα Χριστοδουλίδου έθεσε την παρουσίασή της σε επιστημονικές θεωρητικές βάσεις  και ακολούθησαν οι πρωταγωνιστές, που με λίγα λόγια συγκίνησαν τους παρευρισκόμενους. Λιτή και άκρως συγκινητική η Δασκάλα Ελένη Φωκά και η συγγραφέας Ευρυδίκη Περικλέους- Παπαδοπούλου. Η Καρπασία παρούσα και ολοζώντανη. Συγχαρητήρια στην επιμελήτρια του βιβλίου κ Μαρία Παπαλεοντίου και στις Εκδόσεις Νεφέλη.   

δυο φιάλες υγραερίου

 

Δυο φιάλες υγραερίου κάνουν τη διαφορά, εμείς εκεί είμαστε ακόμα, κουβαλούμε γκάζι από το βενζινάδικο, το πιο φτηνό που λεν οι κατάλογοι, φορτώνω με τη βοήθεια της γυναίκας μου τα κενά, κι ερχόμενος σήμερα, είναι εκεί μια ομάδα εργαζομένων, σκάβουν στο πεζοδρόμιο, μια νέα εταιρεία τηλεπικοινωνιών θα εξυπηρετεί τους πελάτες, οι εργάτες, ξένοι οι περισσότεροι, πετάγεται ένας νέος, έρχεται κοντά μας, “εγώ πάρει κάτω εντάξει;” τι να πούμε; “χίλια ευχαριστώ”, αρπάζει και τις δυο φιάλες με τα δυο χέρια και τις κατεβάζει, τις τοποθετεί στη θέση τους, α ρε λέω, να ταν της πατρίδας παιδιά θα έκαναν αυτή τη χειρονομία; και θυμήθηκε τότε στο Όλμπανυ, μια συμφοιτήτρια συνάδελφος, “αν δεν έχεις αυτοκίνητο θα σε παίρνω εγώ στο σπίτι”, μου λέει, “επειδή κι εγώ κάποτε δεν είχα αυτοκίνητο και ξέρω τι σημαίνει λεωφορείο, αποφάσισα να προσφέρω αυτή τη βοήθεια σε ανθρώπους που την χρειάζονται”, ούτε καλή χριστιανή, ούτε καλή ελληνίδα, αποφάσισε να κάνει το καλό και να το ρίχνει στο γυαλό, ίσως εμείς να έχουμε απομακρυνθεί πολύ από αυτή την αλληλεγγύη, εμείς μάλλον λόγια και νερό. Υπάρχουν πολύ καλύτεροί μας!

εκδηλώσεις και συνέδρια

 

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Η Τουρκία συνεχίζει να πατά με την μπότα στο λαιμό μας κι αν στρίβει δεξιά αριστερά την ποδάκλα είναι για να μας κάνει να πονέσουμε περισσότερο, μην είναι καμιά δίοδος οξυγόνου και την ξεγελούμε κι αναπνέουμε. Μα εμείς βρήκαμε τη δίοδο, κι αυτή είναι τα συνέδρια, επιστημονικά και πολιτικά, και εκκλησιαστικές εκδηλώσεις,  αφού την περασμένη βδομάδα είχαμε  ένα επιστημονικό στην πρώην Παιδαγωγική Ακαδημία τριήμερο κι ένα του ΑΚΕΛ διήμερο, μα αυτό φαίνεται που τράβηξε περισσότερο την προσοχή του κόσμου ήταν η εκδήλωση στον περίβολο του καθεδρικού μας ναού στη Λευκωσία με κύριο ομιλητή τον Μακαριότατο, που αποδείχτηκε άριστος γνώστης του κυπριακού. Ένας και καλός.

Δεν έχω τίποτε εναντίον των συνεδρίων ή των εκδηλώσεων, αντίθετα δίνεται ευκαιρία σε πολλούς να μελετήσουν πτυχές του προβλήματος, να ακούσουν, να μάθουν, να προβληματιστούν, αλλά λύση δεν δίνεται και δεν φταιν τα συνέδρια ή οι σύνεδροι αλλά μια μεγαλομανής Τουρκία με οράματα για επανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και υπερνίκηση του Κεμάλ από τον Ερντογάν.

Εμείς οι Κύπριοι έστω ένα εκατομμύριο, η Ελλάδα έστωσαν δέκα αλλά η Τουρκία με ογδόντα πέντε, είναι βέβαιο πως δεν συναγωνιζόμαστε, οπότε μόνο ένα μεγαλύτερο θηρίο μπορούμε να βρούμε να την νικήσουμε κι αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση με 450 εκατομμύρια.

Μα εσύ πάντα λες πως η ψυχή είναι που έχει σημασία και όχι το πλήθος ή ο πλούτος, για καλό και για κακό πάρε και κανένα γάτο στο σπίτι, λέει κι ο παπάς ύστερα από τον αγιασμό να εξολοθρεύσει τα ποντίκια.

Οι επιστήμονες όλο λόγια και υποσημειώσεις και παραπομπές, ούτε που τους χρησιμοποιούν ως συμβούλους παρόλα όσα λέγονται και θρυλούνται και φημολογούνται, και οι πολιτικοί το ίδιο και χειρότερα, όταν μιλούν εννοούν τους άλλους αλλά εμείς που διαβάζουμε τις ομιλίες τους λέμε, τα ίδια ισχύουν και για τους ομιλούντας.

Συνέδριο του ΑΚΕΛ. «Εμείς ως ΑΚΕΛ, όταν αναφερόμαστε σε λύση εννοούμε αυτήν που τερματίζει την κατοχή και επανενώνει τον τόπο και τον λαό, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.

Λύση για το ΑΚΕΛ είναι αυτή που αποκαθιστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των πολιτών μας και ταυτόχρονα κατοχυρώνει τα κοινοτικά δικαιώματα. Λύση εννοούμε αυτή που διασφαλίζει ένα κράτος με μια κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα.»

Ο καθένας μας λέγοντας λύση του κυπριακού αυτό εννοεί, απαλλαγή από την κατοχή, από 40 000 στρατιώτες και εποίκους που δεν αναφέρθηκαν, επανένωση τόπου και λαού, ίσως εδώ να υπονοείται το έξω οι έποικοι, αφού η αναφορά μόνο σε ελληνο και τουρκο κυπρίους, αποκατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, ελεύθερη διακίνηση , εγκατάσταση τώρα πώς θα επιτευχθούν αυτά με την διζωνική δικοινοτική, εδώ είναι που ανοίγουν τα χάσματα και η γλώσσα λέει, πηδά, αφήνει κενά, και μένουμε άναυδοι, χωρίς αυδή, νήπιοι, χωρίς έπος, ομιλία.

δεν την αγαπήσαμε

 

ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ

Πολύ φοριέται το “δεν την αγαπήσαμε την Κύπρο μας” δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος, γιατί για την Κύπρο δώσαμε ζωές και χρόνια και ξενύχτια, πολεμήσαμε από τα δεκατέσσερά μας, οπότε, ας μην το ξεχνούμε, αυτό που μας έδωσαν μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ από μόνο του ήταν ένα σύνταγμα της αδικίας και μόνο, με παραφορτωμένα τα δώρα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, που ήταν εχθρική στον αγώνα και συμμαχούσε με τους αποικιοκράτες. Ενώ ήταν το 18% του πληθυσμού της έδωσαν Αντιπρόεδρο, τρεις υπουργούς, 30% στη δημόσια υπηρεσία, είτε ήξεραν γράμματα είτε όχι, 40% στις δυνάμεις ασφαλείας, και γιατί, αφού ήταν το 18%;  Κάποιοι αδικήθηκαν και αυτοί ήταν οι ελληνοκύπριοι.

Το 1963 επαναστατούν εναντίον του κράτους από το οποίο τόσα είχαν ευεργετηθεί, και επαναλαμβάνουν το παραμύθι τους πως τους διώξαμε από το κράτος και το ιδιοποιηθήκαμε, την ώρα που ξέρουμε πως τη διχοτόμηση ήδη την είχαν κατά νου από τη δεκαετία του 1950, απόδειξη ο χάρτης Κουτσούκ που μοίραζε την Κύπρο και έπαιρνε πολύ περισσότερα και από όσα έχουν διά της βίας καταλάβει το 1974, τα όπλα που κουβαλούσαν μυστικά, τους στρατιωτικούς που εκπαίδευαν στα όπλα στις πόλεις και τα χωριά άντρες και γυναίκες και παρουσιάζονταν ως δάσκαλοι ή ως συγγενείς από την Τουρκία, αλλά όλα αυτά δυστυχώς τα ήξερε και η αστυνομία μας γιατί πήγαιναν καταγγελίες πως σε διάφορα χωριά κυκλοφορούν εκ Τουρκίας άγνωστοι, κι αυτοί καθησύχαζαν τον κόσμο, γι’ αυτό- ας μου συγχωρέσει ο Θεός- αλλά νομίζω πως στο χοντρό αυτό παιχνίδι ήταν μπασμένοι και πολλοί δικοί μας έκτοτε.

Τα γράφω, γιατί πολύ μας κατακεφαλιάζει  ο Τατάρ με τα κλαψουρίσματα και τις χοντροειδείς ψευτιές του, και προπάντων τις απαιτήσεις (δικό του κράτος αναγνωρισμένο, παράβαση όλων των διεθνών νόμων και των αποφάσεων του ΟΗΕ) δώσαμε στο χωρκάτη πολύ το θάρρος και μπαίνει καθημερινά και κατά νύκτα με τις ποδίνες μέσω τηλεοράσεως στα σπίτια μας. Άλλο κακό αυτό, να μην περνά τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεως που να μην μας προβάλει σουλτάνο ή το σουλτανοπαίδι του ή εφημερίδα που να μην μας παρουσιάζει φωτογραφίες τους. Έλεος πλέον.

Αυτά. Προς το παρόν.