Ξέρεις, εδώ συνεχίζουμε χρόνια
να κοιμόμαστε γεμάτοι έγνοιες
Κι αν βλέπουμε εφιάλτες στον ύπνο
είναι γιατί σε τακτά χρονικά διαστήματα
Ο μουεζίνης βάζει τα μεγάφωνα στο ύψιστο
και τον ακούμε
Από μια μιλιά ως χώρα και τα περίχωρα,
Εκεί κοντά στην εκκλησιά μας συνοδεύει
το νυν απολύοις τον δούλον σου δέσποτα
Κι αυτό γίνεται στην ηλικία μας όλο και πιο ανατριχιαστικό
Από μικροί τον ακούαμε,
Ύστερα όμως από το 74, πενήντα χρόνια τώρα
Η επανάληψη δεν είναι μητέρα των επιστημών μόνο
Αλλά και της κουφότητας με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Πενήντα χρόνια στις φωτιές, τις ατασθαλίες, τη δυσωδία
Δεν χρειάζεται και μεγάλη τέχνη να σκεπάσεις τα εγκλήματα
Που έγιναν σ’ αυτό τον τόπο,
Άλλοι κρατούν ημερολόγιο και καταγράφουν κάθε μέρα
Πενήντα χρόνια επί τρακόσιες εξήντα πέντε μέρες και κάτι
Σκέψου πόσες βιβλιοθήκες βαρούν στην ψυχή μας
Χτυπούν την καρδιά μας
Βγάζουν τα μάτια μας
Κόβουν τη γλώσσα μας
Ακούτε;
