ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΖΟΥΜΕ
Τουλάχιστον τρεις
φορές έπεσαν στα χέρια μου γραπτά νεοελληνικών, ιδιαίτερα έκθεση, που μύριζαν
εκκολαπτόμενο λογοτέχνη, αλλά απορρίπτονταν από τους άλλους συναδέλφους γιατί
δεν τηρούσαν τους κανόνες και δεν μπορούσαν να μετρηθούν με τα κοινά κριτήρια
που καθόριζαν οι επιθεωρητές. Τα παιδιά αυτά σίγουρα αδικήθηκαν, γιατί δεν
υπάκουαν στο σύστημα.
Και δεν είναι λίγες
οι φορές που ψάχνοντας με όλη τη λογική μου να βρω συνέπεια στις οδηγίες
διόρθωσης, δεν έβρισκα, όπως ούτε και στις απαντήσεις τους για τα εξεταζόμενα κείμενα.
Λίγο να γρατσουνίσεις με την αυστηρή
λογική, θα θαυμάσεις ασυναρτησία.
Όταν και οι
μαθητές ανακαλύπτουν τα ορθά και τα διακρίνουν, ομολογούν πως λογικά
καταρρίπτονται μερικές από τις οδηγίες, αλλά, τι να γίνει, γραπτά εξετάζονται,
με βάση τις οδηγίες, οπότε ας τα μάθουν λανθασμένα, ( προκειμένου περί
ερμηνειών κειμένων) σημασία έχει να
πάρουν βαθμό.
Πόσοι δημόσιοι
υπάλληλοι ήταν άριστοι, κατά τους προϊσταμένους; Ανεξαιρέτως όλοι. Αφού θα
λάμβαναν την έκθεση οι υπάλληλοι και θα σου έκαναν τη ζωή ποδήλατο αν ήθελες να
τους βαθμολογήσεις τίμια και παστρικά.
Πόσους εκπαιδευτικούς
διόριζε η εκπαιδευτική υπηρεσία κατόπιν συνέντευξης, εν γνώσει της πως ο
άνθρωπος δεν έκανε για σχολεία; Ας τα βγάλει πέρα ο άλλος, ο διευθυντής που θα
του τον στείλουμε.
Πόσοι προσελήφθησαν
σε θέσεις δημοσίας υπηρεσίας, γιατί έτσι διέταξε το κόμμα; Δεν είναι αστείο πως
κυκλοφορούσε και ήταν πραγματικότητα, «βγάλε ταυτότητα του κόμματος να πας
μπροστά.
Πόσοι -σε τελευταία
ανάλυση -έκαμαν κακές επιλογές συνειδητά, εις βάρος άλλων άξιων, μόνο και μόνο
για να είναι αρεστοί στο κόμμα, στους ανωτέρους, στα τζάκια; Διότι και εδώ
έχουμε την βασιλεία ως πολίτευμα, ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς.
Οικογενειοκρατία. Ονόματα. Άνθρωποι που πληρώναμε για χρόνια γιατί ήταν της οικογενείας
τάδε, παιδιά του τάδε, συγγενείς και φίλοι ….εύκολα τους βρίσκετε.
Αν λοιπόν όλοι
αυτοί οι κλειδοκράτορες επέλεγαν όχι κατ’ αξίαν, γιατί τόσος κλαυθμός και οδυρμός
γιατί 70000 συμπολίτες μας επέλεξαν, εξέλεξαν έναν νέο που έδειξε ένα δρόμο που
δεν ξέρει ούτε θα μάθει μεγάλη πλειονότητα λόγω σκλήρυνσης αρτυριών.
Στο σχολείο είναι
καθορισμένο τι θα σου διδάξουν, κι οι περισσότεροι από μας, παλιοκαραβάνες, δεν
καταλαβαίνουμε ούτε τι διδάσκουν ούτε γιατί το διδάσκουν, αφού δεν είναι
θεμελιώδες, δεν στηρίζεται πάνω του γνώση και γνώση. Χάσιμο χρόνου, λέμε. Άλλες οι οδηγίες, άλλως πως τις καταλαβαίνει ο
καθένας, άλλα γράφει άλλα εννοούν και ανάλογα με τη δυνατότητά του και το νου του ο καθένας διδάσκει. Οι
παλιοκαραβάνες λέμε, «όποιο σχολείο κι αν πας θα πληρώσεις το φόρο σου», θα
βρεις δηλαδή στο δρόμο σου ένα βράχο πάσης φύσεως, μακάρι να μη σε καταστρέψει!
Πολλά τα δείγματα και παραδείγματα. Ο καθένας τα βλέπει. Στην Κύπρο ζούμε.
