΄Αλλον εν γίνεται
Είδεν το
φεγγάριν που το έναν παραθύριν
Πωρνόν πωρνόν,
«καλημέρα»
λαλεί του,
Ως που να
πολοηθεί
είδεν τον αυκερινόν που το άλλον παραθύριν
«Καλημέρα» λαλεί
του
«Ίντα μπου
γίνεται στούν την πλάσην
Πού εν ο
πόλεμος να πάω τζι΄εγιώ
Πού πεθανίσκουν
τα κοπελλούθκια
Πού κλαιν
μανάες να πεταχτώ
Να βρω την
μάνα μου την κλαμένην
Μια ζωήν
τυρανισμένην;»
Θωρώ
Μαύρα κατάμαυρα
ρούχα, ψυσιή
Ετράβεν τες
βούτσιες της, τα μαλλιά της
Δάρκα ετρέχαν
που τη θωρκάν της
«Έτσι που
κάμνεις θα τυφλωθείς,
Ούτε βασιλιτζιάν
εν θα θωρείς»
«Εν ναν καλλύττερα»,
λαλεί μου
«Να μεν θωρώ
τούν την κατζίαν
Τόσην μεγάλην
δυστυχίαν
Μαύρα κατάμαυρα
κάθε μέρα
σαν την
μεγάλη Παρασκευήν»
«Μεν κλαις, ρε
μάνα, τζι ο θκιάλος μαύρος
Εν που γυρόν
μας τζιαι καρτερεί
Ταβρά μασαιαίρκα
τζιαι αλυσίδες
Φακκά όπου εύρει,
βουνά, νερά
Πεύκους, καβάτζια
κρούζει τζιαι καύκει
Αμμά νν α
πιάω τα παλλικάρκα
Ομπρός ομπρός
του να σταθούμεν
στο φαρμάτζιν
του να σιωνωστούμεν
άλλον εν
γίνεται, α μανά!»
