Στέλιος Παπαντωνίου
Δύναμη κι αντοχή
Κάθε βράδυ ο Ερντογάν, ο Τσαβούσογλου,
ο Αρχιστρατήγογλου, ο Αρχιγεωτρησέογλου, οι πάντες Τούρκοι, παρελαύνουν από τις
οθόνες των τηλεοράσεών μας, δηλώνουν ενώπιον πλήθους, ενώπιον δημοσιογράφων,
κραυγάζουν, οργίζονται, ειρωνεύονται, συμβουλεύουν, όλοι οι άλλοι είναι λανθασμένοι,
αυτοί όμως οι έμπειροι πολιτικοί, κι εμείς: «Τι να πούμε; Είναι οι δυνατοί,
έχουν πρόγραμμα, το εφαρμόζουν, θα γίνουν μεγάλη παγκόσμια δύναμη, βλέπεις μόνο
με τους μεγάλους της γης συναναστρέφεται ο Ερντογάν, από τη μια ο Μπούτιν από
την άλλη ο Τραμπ, ήδη περιφερειακή δύναμη είναι και με το παραπάνω.»
Και τούτο τι σημαίνει; Δεν είναι
πόλεμος να μην είναι αναμεμειγμένη, δεν είναι παρανομία να μην την έχει κάμει,
δεν είναι κανόνας διεθνούς δικαίου να μην τον έχει τσαλαπατήσει, στο όνομα μιας
μεγαλομανίας και ενός οράματος, να ξαναδεί την οθωμανική αυτοκρατορία να
κυριαρχεί στον εικοστό πρώτο αιώνα, να υπερβεί ο σουλτάνος τον Αττατουρκ!
«Εσείς ό τι θέτε μπορείτε να λέτε,
αλλά εμάς κανείς δεν μας σταματά, για τη γαλάζια πατρίδα, για τη δική μας ανατολική
μεσόγειο, για τη μεγάλη Τουρκία. Η Τουρκία δεν είναι πια αυτή που ξέρατε!»
κάπως έτσι μας τα λένε.
Η
Τουρκία που ξέρουμε και ξέραμε, πάντα αυτή ήταν, καθόταν καραούλι και περίμενε
την ώρα της αδυναμίας του άλλου, μπαμ και κάτω. Ποτέ δεν φαινόταν το επίσημο
κράτος, αφού το κράτος είναι ο αρχηγός και γενικός ελεγκτής όλων των παρανόμων
οργανώσεων, των παρακρατικών, της μαφίας, του υποκόσμου, των μισθοφόρων.
Πληρώνει το κράτος, κάνει τη δουλειά του, και εμφανίζεται πάντα υπέρμαχο του
δικαίου, της διεθνούς τάξης, πρώτος αντιτρομοκράτης, θυσιάζεται για την ειρήνη,
την ασφάλεια, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανακαλύπτει τούρκους
και μωαμεθανούς σε κάθε γωνιά της γης, για να μπορεί να επεμβαίνει και δήθεν να
τους υπερασπίζεται!!!
Πρόχειρα έχουν οι περισσότεροι
από μας τα εγκλήματά της στη Μικρά Ασία και προπάντων στην Κύπρο. Μπορεί να
εξισωνόμαστε με τον καιρό όλοι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, η αλήθεια όμως
είναι πως οι Κερυνειώτες αξίζουν το σεβασμό όλων μας, γιατί πρώτοι είδαν και
έπαθαν παντοιοτρόπως από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή του ΄74, είτε στρατευμένοι
στην περιοχή, είτε αιχμάλωτοι, πολλοί νεκροί, αγνοούμενοι, κακοποιημένα αθώα
πλάσματα, εγκλωβισμένοι στο Ντόουμ ή στο Πελαπαϊς, να έχουν δει τις περιουσίες τους
να εξανεμίζονται, τα υπάρχοντά τους να φορτώνονται στα καράβια και να μεταφέρονται
στην Τουρκία, τόση αδιαντροπιά!
Η Τουρκία ήταν και είναι η ίδια,
η νοοτροπία του άρπαγα, όπως την ζούμε καθημερινά από το 1956. Μερικοί μπορεί
να θυμούνται τις ειρηνικές περιόδους που έζησαν μαζί με τουρκοκύπριους
ιδιαίτερα σε χωριά ή σε γειτονιές, κι αυτά ήταν πραγματικότης. Η σημερινή όμως κατάσταση
αποδεικνύει πως αυτά ήταν τα ελάχιστα δείγματα. Μακάρι να ήταν γενικό το καλό. Δυστυχώς
όμως αυτό που όλοι ζούμε είναι την καταστροφή της μισής μας πατρίδας, την
αλλαγή της φυσιογνωμίας της, των ονομάτων των χωριών και των πόλεών μας, την
τουρκοποίηση των πάντων στα κατεχόμενα, την ισλαμοποίηση με τους υπεράριθμους
μιναρίδες και τα τεμένη. Καταστροφή της μισής μας πατρίδας και της ολόκληρης
ζωής μας, άρα της πατρίδας ολόκληρης.
Γι΄αυτό και αδυνατούμε να
δικαιολογήσουμε τους κυνηγούς της τουρκικής βενζίνης, των φαρμάκων, των πάσης
φύσεως προϊόντων και καταναλωτικών ειδών. Αγοράζοντας τούρκικα προϊόντα τροφοδοτούμε τον
καταστροφέα μας, που κατατρώει τα σωθικά μας κατά γην, θάλασσα και αέρα.
Κι αν δεν ντρεπόμαστε, με τη δικαιολογία
πως «κι άλλοι το κάνουν, δεν είμαστε οι βλάκες», τουλάχιστον ας μη καυχώμαστε
και να παρουσιάζουμε την πράξη μας σαν παλικαριά! Λίγη αυτογνωσία δεν βλάφτει. Δύναμη
κι αντοχή χρειαζόμαστε κι όχι βόλεμα φτηνιάρικο. Βλέποντας τον Πενταδάκτυλο με
τον αίθριο καιρό και τη διαυγή ατμόσφαιρα, με την κάθε πέτρα να διακρίνεται και
τα χωριά να σκαρφαλώνουν στην πλαγιά του και στο κούτελό τους εκείνο το μίασμα της
εισβολής, πολλοί αρρωσταίνουν. Κάπου εκεί είναι θαμμένοι οι δικοί μας ή άταφοι στις
χαράδρες αγνοούμενοι αδελφοί μας. Δύναμη κι αντοχή. Αυτά χρειαζόμαστε.
