ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Η ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ, ΣΜΙΛΗ
Μεγάλη τέχνη να νιώθει κανείς τόσο βαριά κι όμως να εκφράζεται τόσο ανάερα: η τέχνη του Παναγιώτη Νικολαΐδη στην ποιητική του σύνθεση Η Νύφη του Ιούλη.
Μια περιδιάβαση του ποιητή στην Κατεχόμενη γης μας, με τον παιδεμό των ξένων στον τόπο και ξένων λέξεων που μάχονται να διώξουν τις δικές μας, με τα δέντρα και τη θάλασσά μας να αναγνωρίζουν τους προαιώνιους κατόχους, χαιρετώντας και μιλώντας τους.
Η πίκρα πολλή κι η αγάπη στον τόπο τεράστια, με την υπομονή και τη συναίσθηση της ευθύνης, με τα στοιχεία της φύσης να μετέχουν στον πόνο και στην παρηγοριά, κι η έκφραση της αλήθειας να πληγώνει.
Ο Παναγιώτης Νικολαϊδης, λόγω ηλικίας, δεν έχει άμεση γνώση της ζωής προ του ΄74 στα Κατεχόμενα, γι’ αυτό κι η καταγραφή των συγκλονιστικών συναισθημάτων του μαρτυρεί τους βαθιά θεμελιωμένους στον καθένα μας δεσμούς με τον πάσχοντα τόπο, ιδιαίτερα των νέων ποιητών μας.
Συγκρατημένος πόνος, καμιά οργή, αποδοχή με υποφώσκουσα ελπίδα, στιβαροί ψυχικοί κραδασμοί, με το ποιητικό στοιχείο ανάλαφρο, φωτεινό στους ανθρώπους και στο περιβάλλον, που όσο κι αν πάσχει, είναι το ίδιο, η γνώριμη ατμόσφαιρα, το γνώριμο φως, το δικό μας.
Τον Ιούλη εκείνο, τα γεγονότα χάραξαν την Ιστορία και τη ζωή των ανθρώπων μας, προσωπικά δράματα, ως η νύφη με το νυφικό της, η ενδόμυχη έφεση να γεμίσει το κενό του χρόνου και της απουσίας στην έρημη πόλη, οι κλονισμοί κι η καρτερία στο Ριζοκάρπασο.
Δεν είναι όμως μόνο όλα τα πιο πάνω. Είναι προπάντων η εκφραστική πρωτοτυπία του ποιητή, η συμπύκνωση νοημάτων και συναισθημάτων στο αιώνια θαυμαστό και αινιγματικό σύμπλεγμα της τέχνης.
Στέλιος Παπαντωνίου
Μεγάλη τέχνη να νιώθει κανείς τόσο βαριά κι όμως να εκφράζεται τόσο ανάερα: η τέχνη του Παναγιώτη Νικολαΐδη στην ποιητική του σύνθεση Η Νύφη του Ιούλη.
Μια περιδιάβαση του ποιητή στην Κατεχόμενη γης μας, με τον παιδεμό των ξένων στον τόπο και ξένων λέξεων που μάχονται να διώξουν τις δικές μας, με τα δέντρα και τη θάλασσά μας να αναγνωρίζουν τους προαιώνιους κατόχους, χαιρετώντας και μιλώντας τους.
Η πίκρα πολλή κι η αγάπη στον τόπο τεράστια, με την υπομονή και τη συναίσθηση της ευθύνης, με τα στοιχεία της φύσης να μετέχουν στον πόνο και στην παρηγοριά, κι η έκφραση της αλήθειας να πληγώνει.
Ο Παναγιώτης Νικολαϊδης, λόγω ηλικίας, δεν έχει άμεση γνώση της ζωής προ του ΄74 στα Κατεχόμενα, γι’ αυτό κι η καταγραφή των συγκλονιστικών συναισθημάτων του μαρτυρεί τους βαθιά θεμελιωμένους στον καθένα μας δεσμούς με τον πάσχοντα τόπο, ιδιαίτερα των νέων ποιητών μας.
Συγκρατημένος πόνος, καμιά οργή, αποδοχή με υποφώσκουσα ελπίδα, στιβαροί ψυχικοί κραδασμοί, με το ποιητικό στοιχείο ανάλαφρο, φωτεινό στους ανθρώπους και στο περιβάλλον, που όσο κι αν πάσχει, είναι το ίδιο, η γνώριμη ατμόσφαιρα, το γνώριμο φως, το δικό μας.
Τον Ιούλη εκείνο, τα γεγονότα χάραξαν την Ιστορία και τη ζωή των ανθρώπων μας, προσωπικά δράματα, ως η νύφη με το νυφικό της, η ενδόμυχη έφεση να γεμίσει το κενό του χρόνου και της απουσίας στην έρημη πόλη, οι κλονισμοί κι η καρτερία στο Ριζοκάρπασο.
Δεν είναι όμως μόνο όλα τα πιο πάνω. Είναι προπάντων η εκφραστική πρωτοτυπία του ποιητή, η συμπύκνωση νοημάτων και συναισθημάτων στο αιώνια θαυμαστό και αινιγματικό σύμπλεγμα της τέχνης.
Στέλιος Παπαντωνίου
