Από μια επιστολή
Και επειδή η Τουρκία πρόβαλλε συνεχώς τη δικαιολογία πως ένα ανεξάρτητο κυπριακό κράτος αργά γρήγορα θα ενωνόταν με την Ελλάδα (1957 Αβέρωφ προς Γρίβα Διγενή- στο βιβλίο της Μαρίας Περατικού- Κοκαράκη, «Τα χρόνια των Ακαμαντίδων») γι’ αυτό και κατέλαβε το μισό νησί, αλλά το υπόλοιπο δεν ενώθηκε με την Ελλάδα κι έμεινε ορφανό, μόνο κι απροστάτευτο, η Αγγλία έχει τις βάσεις της, χωρίς αυτές δεν θα γινόταν βήμα σε καμιά συνομιλία, η Τουρκία απέκτησε διά της βίας και βάσεις και πολύ περισσότερα από όσα δικαιούνταν οι τουρκοκύπριοι, και με αεροδρόμια και αεροπλανάκια και τώρα με F16 και δεν ξέρει κανείς τι είδους οπλισμό έχουν τα 40000 μεχμετζίκ που εδρεύουν από το 1974 στο νησί.
Οι λεγόμενες εγγυήτριες δυνάμεις -μια κούφια αλλά δηλητηριώδης δικαιολογία για να επικαθήσει η Τουρκία στο σβέρκο μας- για να μιλά ως εγγυήτρια αλλά να μην αναγνωρίζει το κυπριακό κράτος που εγγυάται, και άντε να βρεις άκρη, κι ενώ εμείς βλέπουμε τους κινδύνους και με γυμνό οφθαλμό, οι μύωπες πολιτικοί μας συζητούν για συζήτηση του θέματος και για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, σε ποιον; στον κλέφτη, τον δολοφόνο, τον καταστροφέα του τόπου;-
Οι διευθυντές των σχολείων, που πρέπει να διδάξουν πως ευδαιμονία παντός είδους δεν υπάρχει χωρίς ελευθερία, καλούνται σε συνέδρια αλλοπρόσαλλης και συγχυστικής πολιτικής και μέλλοντος, ενώ οι συνήγοροι της Τουρκίας και των τουρκοκυπρίων ζουν με το όνειρο της επανένωσης των δύο κοινοτήτων, άρα της ένωσης των αριστερών δυνάμεων ένθεν και ένθεν και της αναρρίχησης στην εξουσία της αριστεράς.
Κι επειδή η αριστερά στην Κύπρο ποτέ δεν είχε αυτόνομη δύναμη να χαράξει δρόμο, αλλά πάντα εξαρτιόταν είτε από τη Σοβιετική Ένωση είτε από την Αγγλία είτε από την Ελλάδα (τα κομμουνιστικά τους κόμματα) τώρα μη έχοντας σχέση με Αγγλία, διαφωνώντας με το ΚΚΕ, με διαλυμένη τη Σοβιετική Ένωση, μένει να βρούμε ποιου την γραμμή ακολουθεί, ποιος της χαράζει πορεία, και μένουν εκείνα τα φιλιά στις φωτογραφίες, και οι επισκέψεις στην Τουρκία και ο Τσαβούσογλου. Απαπαπαπαπαπα…..
