Διερωτάται κανείς για τον κόσμο μας, πόση ευτυχία ένιωσε, πόσα χρόνια, και τι σημαίνει ευτυχία; Ελευθερία! Πόσο ελεύθερος στάθηκε στη ζωή του, όλο σκλαβιές και υποδουλώσεις, υποταγή σε άλλα κράτη, μια ήταν η Τουρκία και μια η Αγγλία, για να γράψω μόνο για τα τελευταία πεντακόσια χρόνια, ένας τόπος που ήταν για τους άλλους στρατηγικής σημασίας, άσχετα με το ποιος ήταν ο λαός του, που τον έπαιζαν στα ζάρια, μια να τον θεωρούν ραγιά, μια μη μουσουλμάνο, κάτι από τον ουρανό ένα πράμα, να πέφτει και να ριζώνει κάποτε, πριν τρεις χιλιάδες χρόνια και βάλε, και να μην αλλάζει την εθνικότητα, τη γλώσσα, την πίστη, αυτές τον κρατούσαν και τον κρατούν, σαν να είναι γεννημένος μόνο για να πάσχει, να υφίσταται τις ιδιοτροπίες του καθενός, ξένου και δικού ακόμα!
Διαβάζοντας κανένας ιστορία διερωτάται, μα γιατί οι άνθρωποι αυτοί μένουν ακόμα σ’ αυτό τον τόπο; Όλοι τους λένε, κι οι ίδιοι οι Τούρκοι, πως μια μέρα θα τους εξαφανίσουν από τη γη τους κι αυτοί εκεί, στο ρότσο τους, στην ελιά και στην τερατσιά τους, δεν είναι πως δεν ακούν, δεν βλέπουν, κάτι άλλο τους κρατά, μια πίστη πως «η ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, κανένας εν εβρέθηκεν για να την ηξηλείψη, κανένας, γιατί σιέπει την που τα ’ψη ο Θεός μου».
