Δεν θα τον ξεχάσω, οδηγός πανεπιστημιακού λεωφορείου στο Albany, μαύρος, με το κασκέτο του, με το που έμπαινες στο λεωφορείο, καλημέρα, τι γίνεται η οικογένεια, η μάνα ο πατέρας; Στάση. Σταματούσε σε κάθε στάση, άνοιγε την πόρτα, είτε επρόκειτο να κατέβει ή να ανέβει φοιτητής φοιτήτρια είτε όχι. Μια εργασία μηχανική, οικονομία δυνάμεων σκεφτόμουν, κανείς δεν μπορούσε να έχει παράπονο, όλα στην ώρα τους, τυπικά και σωστά από τη μια και πολύ ανθρώπινος από την άλλη.
Και τώρα λέω, ένας λαμπτήρας σ’ ένα μεγάλο δρόμο, τόση ήταν η δουλειά; Τόσο λίγους λαμπτήρες είχαν; Και γιατί τώρα να βρεθούν να αντικαθιστούν τον άχρηστο; Τόσο σπάνιο κατόρθωμα να κάνει ένας άνθρωπος σωστά τη δουλειά του, στην ώρα του, όπως πρέπει, επαγγελματικά;
Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τον άνθρωπο, κατόρθωσαν τόσοι και τόσοι να με πείσουν για την σπανιότητα, είναι και το επάγγελμα του επιθεωρητή λίγο πολύ μισητό, και όμως ήταν αγαπητός, αγαπητότατος, κοινή ομολογία, και ένα μεγάλο κρίμα, να πεθάνει ένας άνθρωπος, να χτυπηθεί από αυτοκίνητο, γιατί ήταν ο δρόμος σκοτεινός, κι αυτή η σκοτεινιά θα βαραίνει μια οικογένεια κι εμάς, που λυπούμαστε, γιατί κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του την ώρα που πρέπει, γιατί χάνεται άδικα των αδίκων ένας άνθρωπος, και θυμόμαστε εκείνο το τραγικό, « δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
