Σαν σήμερα
Σαν σήμερα, ήταν η μέρα της μικρής αγωνίας, σε ποιο σχολείο
θα διδάξω, με ποιους θα ταξιδεύω αν θα μεταβαίνω εκτός Λευκωσίας ή Μόρφου,
τότε, τω καιρώ εκείνω, γιατί η μεγάλη αγωνία ερχόταν την προτεραία της άφιξης
των μαθητών, μόλις μπει δάσκαλος στην τάξη ήδη τον έχουν ψυχολογήσει τα παιδιά,
κόβει το μάτι κι η διαίσθησή τους. Τα δύσκολα χρόνια όμως ήταν τότε, μετά την
εισβολή. Στο Γυμνάσιο Σολέας είχαν καταφύγει πολλοί πρόσφυγες, κι εμείς μαζί τους
στην Κακοπετριά, τα σχολεία εργάζονταν και πρωί κι απόγευμα, εναλλάξ, έξω από
το σχολείο ήταν αντίσκηνα, να ξέρεις πως μαθητές σου ζουν εκεί μέσα κι εσύ να έχεις
απαιτήσεις, κομμάτι αδύνατο, κι η επαναστατικότητα κι η νεανική οργή σε ύψη,
γιατί να μας συμβεί.
Κι ύστερα, 1976 στο Γυμνάσιο Θηλέων Παλουριωτίσσης, ένα
φρούριο το ίδιο, στην νεκρή ζώνη, γαιόσακοι, στην αίθουσά τους τα φαντάρια,
έρχονταν από την Καρπασία φοβισμένα τα κορίτσια, μόνα πολλές φορές, χωρίς τους δικούς,
κι όλα έπρεπε να νιώσουν τη θαλπωρή του σχολείου και των δασκάλων, αγώνας ν’
ανοίξει το γήπεδο του σχολείου, νεκρή ζώνη πραγματική, οι Τούρκοι απέξω να παρακολουθούν με το
δάκτυλο στη σκανδάλη.
Κι έτσι άρχισε τότε ο γλυκύς μόχθος για μάθηση, πολύ
δυνατός, τα εμπόδια θέριευαν τη δύναμη των παιδιών και των δασκάλων, και με τις
εκδηλώσεις του το σχολείο και με τα θεατρικά και τον εκκλησιασμό στο εκκλησάκι κάθε
Σάββατο μερικά τμήματα.
Αλλά τότε άρχισαν κι οι εκπτώσεις, θα πρέπει να φανείς
επιεικής, σκέψου την κατάσταση της οικογένειας, την προσφυγιά, τη φτώχια, την ορφάνια,
την ερημιά.
Το εβδομήντα τέσσερα ράγισε την αυστηρότητα, τη συνέπεια, τις
απαιτήσεις. Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν -αν έγιναν έκτοτε- δεν απέδωσαν. Μέσα
στην ένταση ν’ ανέβουμε την ανηφόρα, το νιώθαμε πως υπέβοσκε η κατηφόρα. Σιγότρωε
τα θεμέλια της εκπαίδευσης. Η διαλεκτική των πραγμάτων, που λεν κι οι σοφοί!!!
