Στέλιος
Παπαντωνίου
Λύση
τώρα ή διχοτόμηση!
«Λύση τώρα ή
διχοτόμηση». Περίπου αυτό είναι το σύνθημα που ακούεται από πολλούς. Στην
πραγματικότητα είναι ένα δίλημμα. Τι σημαίνει δίλημμα; Υπάρχουν δύο υποθέσεις των
οποίων η απόδοση είναι το ίδιο
καταστροφική. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν πας μπρος γκρεμίζεσαι στον γκρεμό,
αν πας πίσω πνίγεσαι στο ρέμα. Λύση τώρα, όπως προδιαγράφεται, με διζωνική
δικοινοτική ομοσπονδία, δύο συνιστώντα κρατίδια, με δική τους περιφέρεια και
διακυβέρνηση το καθένα – χωρίς να γίνεται λόγος για κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα,
ελεύθερη διακίνηση, ελεύθερη εγκατάσταση, ασφάλεια των πολιτών, οδηγούν σε ένα γκρεμό, αφού η Κυπριακή
Δημοκρατία θα υποβαθμιστεί σε συνιστών κρατίδιο και θα εξαλειφθεί, πράγμα που
ήταν και είναι το όνειρο της Τουρκίας από τη δημιουργία της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Δύο κρατίδια, το ένα πλήρως υποταγμένο στην ΄Αγκυρα, το άλλο θα
υπακούει και θα εκτελεί μόνο όσα θα επιτρέπουν τα βέτο των τουρκοκυπρίων. Και χωρίς δηλαδή να το καταλαβαίνουμε, θα
εξαρτώμαστε από την Τουρκία, την οικονομία, τις διαθέσεις του σουλτάνου, αφού
εδώ στο άλλο συνιστών λεγόμενο θα υπάρχει μόνο το υπηρετικό σουλτανικό προσωπικό
(δεν απαγορεύεται από το γλωσσάρι η φράση). Διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία
είναι διχοτόμηση συγκαλυμμένη, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι.
Αν
βιαζόμαστε για μια τέτοια λύση, όπως περιγράφεται πιο πάνω, κακό του κεφαλιού
μας.
Το δεύτερο
σκέλος του διλήμματος, « ή διχοτόμηση»,
είναι ουρανοκατέβατο και ατεκμηρίωτο. Για να γίνει αυτό, προϋποθέτει την κατάργηση
της Κυπριακής Δημοκρατίας, που κανένας δεν την κατήργησε, εκτός από τους εδώ ως
ανωτέρω σκεπτομένους, οι οποίοι, στη βιάση τους να δουν λύση, δέχονται την
οποιαδήποτε, αλλά για να φοβίσουν και τους λοιπούς, τραβούν και μια διχοτόμηση
ως επικρεμαμένη, που θα γίνει όμως πραγματικότητα μόνο αν δεχτούμε τα όσα ως
τώρα περιγράφουν πιο πάνω το δυσοίωνό μας μέλλον με τη ΔΔΟ. Μόνο από μας
εξαρτάται αν θα καταργηθεί το κράτος μας, ας το κατανοήσουμε. Με το να αποδεχόμαστε ή να επισείουμε το
φόβητρο της διχοτόμησης, αποδεχόμαστε πως μόνο οι Τούρκοι προχωρούν, όλες οι
απαιτήσεις των γίνονται δεκτές από το παγκόσμιο και εμείς ακίνητοι δεν αντιδρούμε, δεν έχουμε
υπηρεσίες, δεν έχουμε εκπροσώπους στην Ευρώπη, στον ΟΗΕ δεν έχομε στις ξένες
χώρες πρεσβείες, οι δράσεις των Τούρκων δεν έχουν τις δικές μας αντιδράσεις,
και κακώς βέβαια, εκτός αν συμπαίζουμε εν ου παικτοίς, οπότε παραδίδουμε ελάττω
την κρατική μας υπόσταση.
Είναι όμως
και οι γειτονικές χώρες, με τις οποίες έχουμε συνάψει σχέσεις. Εκτός της
Ελλάδας, είναι η Αίγυπτος και το Ισραήλ, και με άλλα ανοίγματά μας που
ελπίζουμε πως θα βοηθήσουν να μη μετατραπεί ο κακός δαίμονας πολλών σε δερβέναγα
της περιοχής. Όλοι αυτοί βέβαια οι γείτονες δεν θέλουν καμιά Τουρκία στα
πόδια τους, για τα δικά τους βέβαια συμφέροντα,
που τυγχάνει να συμπίπτουν με τα δικά μας. Καθόλου όμως δεν λαμβάνονται από
πολλούς αυτά υπόψη. Δίνουμε την εντύπωση πως είμαστε οι κοιμισμένοι που
μοιρολατρικά καθόμαστε και περιμένουμε τον Τούρκο να μας πάρει.
Αν λοιπόν
μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, η καλύτερη κίνηση είναι η ακινησία, ούτε μπρος
ούτε πίσω. Να διαφυλάξουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, και να
εμπλέξουμε τους γείτονες με τα συμφέροντά τους που συμπίπτουν με τα δικά μας,
και τον απανταχού ελληνισμό σε αγώνα για τη σωτηρία της Κυπριακής Δημοκρατίας,
που αποτελεί τη μόνη σωτηρία μας.
