Και τώρα;
Ο Ερντοάν είναι
και πάλι ο κυρίαρχος στην Τουρκία. Ο λαός του έδειξε πως τον προτιμά, γιατί πιστεύει
στις δυνάμεις του, στην πολιτική του, στη στάση του απέναντι στα άλλα κράτη και
υποστηρίζει τα ίδια ιδανικά, «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένα έθνος, μια γλώσσα»,
όπως τα προβάλλει ο ηγέτης με τα τέσσερα δάχτυλα ενωμένα. Μπορεί αυτό να
θυμίζει Κεμάλ Ατατούρκ και Νεότουρκους, με τις ιδέες αυτές όμως πλήρωσε βαρύ
τον φόρο και η αρμενική και η ελληνική κοινότητα στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Κι ενώ για την
Τουρκία ο ηγέτης προτείνει την εξομοίωση των πάντων, χωρίς διακρίσεις και
σεβασμό στις εθνότητες ή γλώσσες ή θρησκείες των άλλων, στην Κύπρο επιδιώκει
και επιτυγχάνει εντελώς το αντίθετο, να διχοτομεί το νησί με τη δικαιολογία πως
άλλη κοινότητα οι Τουρκοκύπριοι, άλλη γλώσσα άλλη θρησκεία άρα χρειάζονται και
άλλο κράτος.
Οι προσπάθειες
των κυβερνώντων την Κυπριακή Δημοκρατία είναι να ενώσουν το κράτος. Πώς θα το
επιτύχουν αφού ο Τατάρ προβάλλει την αναγκαιότητα δύο κρατών, παρά πάσαν απόφαση
και ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών, πιστός
και υπέρμαχος των τουρκικών συμφερόντων;
Η τουρκική γλώσσα
έχει επιβληθεί και σ’ εκείνους τους τουρκοκύπριους που μιλούσαν μόνο ελληνικά
και η μουσουλμανική θρησκεία έχει επεκταθεί σε όλα τα κατεχόμενα με το χτίσιμο
εκατοντάδων τεμενών και τη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των τουρκοκυπρίων με εκατοντάδες
ιμάμηδες, χότζες ή άλλως πως. Εδραιώνεται δηλαδή συνεχώς και σταδιακά αλλά εις
βάρος μας και με τον εποικισμό, ο εκτουρκισμός των κατεχομένων, η
μουσουλμανοποίηση και η ρυμούλκηση στην Τουρκία για της οποίας τα συμφέροντα αγωνίζεται
και το διαλαλεί ο Τατάρ.
Και ενώ εκείνοι
πορεύονται βήμα βήμα και κατοχυρώνουν τα άδικα, εμείς προσπαθούμε να αρχίσουμε
συνομιλίες από εκεί που τις αφήσαμε, κι ας ξέρουν λίγοι πού, ή σε ποιες
υποχωρήσεις έχουμε ως τώρα προβεί. Για να μην δεχτούμε όμως τότε την παραπέρα
πορεία των συνομιλιών, σημαίνει πως μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, και την
τελευταία στιγμή συγκρατηθήκαμε ή σωθήκαμε, παρόλο που η αριστερά πιστεύει πως «εμείς
φταίμε», και μας φορτώνει κι αυτή την ευθύνη: έμεινε άλυτο το κυπριακό γιατί
ζητούσαμε ένα κράτος φυσιολογικό, όπως όλα τα άλλα, χωρίς ξένα στρατεύματα.
Ημάρτομεν, κύριοι,
δεν θα το ξανακάμουμε. Θα γκρεμιστούμε στο γκρεμό ή θα πνιγούμε στο ρέμα, αφού μας
οδηγήσατε σ’ αυτό, «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Πότε θα συνέλθουμε;
