Ο λάκκος
Μποὐλλου μπούλλου μπέπετζιη
Έππεσέν του το βρατζίν
Μες στον λάκκον τον βαθύν
Τζιαι κατέβην το μαυρίν
Για να φέρει το βρατζίν
Τζι έμεινέν τζει μέσα τζιει.
Από τα πρώτα
τραγουδάκια που ακούαμε μικρούλια, με την ανάλογη κίνηση, ο παππούς ή η μαμά να
σε κρατούν στα γόνατα και να κινούνται ρυθμικά μπρος πίσω και σένα μαζί να σε
γέρνουν πίσω μπρος και να το χαίρεσαι, υποψιάζομαι πως μεγάλη αγωνία θα
κατέλαβε τις δυο μικρές αδελφές σαν βρέθηκαν στο λάκκο, ο ιδιοκτήτης τον νόμιζε
καλά σκεπασμένο, καλός γείτονας, έκλαιε απαρηγόρητα, αλλά τα κοριτσάκια είχαν
άγιο, ο Θεός μαζί τους τέτοιες μέρες, ήταν και καλογυμνασμένα, και με
αυτοπεποίθηση, ξαφνικά βρέθηκαν στο πηγάδι
μα τα κατάφεραν. να ανέβει πρώτη η μικρή να καλέσει βοήθεια, ο μάστρε Γιωρκής
ήταν σκαρπάρης, εκεί στην Ξενοφώντος, σχεδόν αδιέξοδο, μικρό δρομάκι πάροδος
Ερμού, φαλακρός, με γυαλάκια, μουστακάκι, στρογγυλοπρόσωπος, κοντός, χοντρός
δεν μπορούσες να το πεις, μόνος στη ζωή, όπως έλεγαν οι γείτονες μάστροι και οι
καλφάδες που τον ήξεραν, από το Μιτσερό έλεγαν, πέθανε η γυναίκα του κι ήρθε κι
έμενε στη Χώρα, για μας ήταν ο αγαπητός, γιατί πάντα είχε μια άσπρη σακκούλα με
αφρούγια αθάσια και μας κερνούσε, πάρτε παιδιά σπάζουν εύκολα, μια μέρα μας
κατέβηκε κλαμένος, ένας ένας πήγαιναν οι γειτόνοι, τι συμβαίνει θκιέ Γιωρκή, το
μικρό μου αγγόνι έπεσε στο λάκκο και πνίγηκε…μια λύπη απλώθηκε στην Ξενοφώντος,
βουβαμάρα, η οικογένεια των σκαρπάρηδων πενθεί…
