ΙΩΆΝΝΗΣ Ο ΜΑΥΡΟΠΟΥΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟς ΕΥΧΑΪΤΩΝ
Ένα δάσκαλό μου αξίζει να αναφέρω σήμερα, τον μακαριστό
Νικόλαο Τωμαδάκη, που μας εισήγαγε στη βυζαντινή λογοτεχνία. Των τριών Ιεραρχών
πάντα θυμάμαι τον Ιωάννη Μαυρόποδα, γύρω στο 1000 μ.Χ. μορφωμένο, άνθρωπο του
παλατιού και του πατριαρχείου, του ζητούσαν όμως πολύ να λιβανίζει κι ο
άνθρωπος δεν το μπορούσε, η εξουσία λέει δεν χορταίνει από λιβάνι, κι έτσι τον
έδιωξαν, πού; Σέ μια περιοχή φριχτή, στα Ευχάιτα, του έδωσαν κι αξίωμα, μαύρη
κι άραχλη η ζωή μου, στο βυθό της θάλασσας σαν να ζω, κάπως έτσι διεκτραγωδεί,
τα κατάφερε όμως να ξανάρθει στην Πόλη, μπήκε σε μοναστήρι, τότε μεγάλη η
διαμάχη των χριστιανών για τα πρωτεία, καλύτερος ο Βασίλειος, όχι ο Γρηγόριος,
όχι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κι έτσι καθιέρωσε την γιορτή των τριών Ιεραρχών,
μη τσακώνεστε, χριστιανοί μου, όλοι καλοί είναι, σπουδάστε τους λιγάκι να
μάθετε, το έργο τους πολύ, και σήμερα το βρίσκετε εύκολα στο διαδίχτυο, δεν τα
είπε έτσι αλλά θα μπορούσε να τα πει αν ζούσε στον καιρό μας. Τους έγραψε και
την ακολουθία, και ησύχασε.
Λάτρης των αρχαίων και επιγραμματοποιός, μας άφησε το πιο
κάτω ωραίο: Αν θέλεις να εξαιρέσεις κανένα μη χριστιανό από την απειλή σου,
Χριστέ μου, κάμε μια εξαίρεση για τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο σε παρακαλώ,
γιατί και με τα λόγια και με τα έργα τους είναι πολύ κοντά στους νόμους σου, κι
αν δεν το ’ξεραν πως είσαι ο Θεός των όλων, μόνο η καλοσύνη σου χρειάζεται με
την οποίαν δωρεάν θέλεις όλους να τους σώζεις.
«εἴπερ τινάς βούλοιο τῶν ἀλλοτρίων
τῆς σῆς ἀπειλῆς ἐξελέσθαι,
Χριστέ μου,
Πλάτωνα καί Πλούταρχον ἐξέλοιό
μοι,
ἄμφω γάρ εἰσι καί λόγον καί
τόν τρόπον
τοῖς σοῖς νόμοις ἔγγιστα
προσπεφυκότες,
εἰ δ’ ἠγνόησαν ὡς Θεός εἶ τῶν
ὅλων,
ἐνταῦθα τῆς σῆς χρηστότητος
δεῖ μόνον
δι’ ἥν ἅπαντας δωρεάν σῲζειν
θέλεις»
