ραγιαδες
Ποιο είναι το
συμφέρον του τόπου, ύστερα από την τουρκική εισβολή, τη διχοτόμησή του, την αναγκαστική
εκδίωξη των Ελλήνων κατοίκων των κατεχόμενων από την Τουρκία περιοχών, την
προσπάθεια τουρκοποίησης και ισλαμοποίησής των;
Ο χρόνος αν
αφεθεί μόνος, χωρίς τη δική μας ενεργητική προς την απελευθέρωση προσπάθεια ή
τη μνήμη της αδικίας και την προσπάθεια αποκατάστασης της δικαιοσύνης είναι σύμμαχος
των δυνατών στα όπλα και εχθρός των αδύνατων στη μνήμη. Είναι εναντίον μας και
υπέρ των εχθρών μας. Γι’ αυτό πρέπει να τον χρησιμοποιούμε για να τονώνουμε το
εθνικό φρόνημα, την πίστη στο δίκαιό μας, την καταπολέμηση με κάθε μέσο του
εχθρού, και πρώτου του κακού εαυτού μας, που υπνώττει ή συμβιβάζεται. Και ο
συμβιβασμός με την αδικία φαίνεται καθημερινά, με την ανοχή στα τετελεσμένα της
εισβολής, με τις προσπάθειες λύσης του κυπριακού στη βάση των τουρκικών συμφερόντων,
με τη συνεργασία με τον εχθρό. Μπορεί να βρίσκουν δικαιολογίες, «χωρίς συνεργασία
δεν θα λυθεί, χωρίς διάλογο δεν θα λυθεί, χωρίς ανοχή δεν θα λυθεί», αλλά στο τέλος
όλα οδηγούν στην αποδοχή των τετελεσμένων και στη συνήθεια στην αδικία. Έξις δευτέρα
φύσις.
Ήδη ο εχθρός παρουσιάζεται να έχει ένα ευρύ πεδίο
απαιτήσεων, ενώ εμείς συνεχώς οπισθοχωρούμε, μη απαιτώντας τα όσα δικαιούμαστε
γιατί ήταν δικά μας και είναι, γιατί είναι αποτελέσματα εισβολής και βίας.
Αποδεχτήκαμε την αδυναμία μας και με βάση αυτήν πορευόμαστε ή οπισθοχωρούμε. Η
πρώτη όμως δύναμη είναι η ψυχική, και αυτήν έχουμε χάσει. «Το εύδαιμον το
ελεύθερον το δε ελεύθερον το εύψυχον». Η ευψυχία είναι η βάση της ευδαιμονίας
που είναι η ελευθερία και αυτή την ευψυχία οφείλουμε να ενδυναμώσουμε στα σχολεία
και στην οικογένεια, μετανοούντες, αλλάζοντας μυαλά, ή καθαίροντάς τα από την
ηττοπάθεια.
Θα χρειαστεί
μεγάλος αγώνας, γιατί η ηττοπάθεια ριζώνει ολοένα μετατρέποντάς μας σε
ραγιάδες. Και χειρότερος είναι ο ψυχικά
ραγιάς.
