Ο λαβύρινθος
Ο λαβύρινθος, αόρατος κι ακατασκεύαστος στην αρχή
Ο Μίνως φορούσε την τιάρα, να γίνει θαλασσοκράτωρ
Και το διεκήρυττε στους διεθνείς οργανισμούς
Και ο λαβύρινθος ήταν εκεί μα δεν τον έβλεπαν
ψαχούλευαν τοιχώματά του Ούτε μίτος ούτε μνήμη
πεθαμένος ο Θησέας κι η Αριάδνη από καιρό.
Πέρασαν χρόνια να λάμψει φλογίτσα
Να νοήσουν πως βρίσκονται στον ομφαλό του.
Άκουαν το μινώταυρο:
«Να καταλάβουμε τις πραγματικές προθέσεις του», έλεγαν,
Έστελλαν ετησίως
αγόρια εφτά, κορίτσια εφτά να τα καταβροχθίσει
Κι ένα δεκαεξάχρονο και χαμηλοβρακάτο
Πρώτο πρώτο τράβαγε το δρόμο τραγουδώντας
Και το πουλάκι που άκουε άλλαξε τα λόγια:
«Τις προθέσεις τις προθέσεις, ποιος τις διαλευκαίνει», έλεγε.
Μα σαν ο από μηχανής Θεός κατέβη στο διάδρομο
Οπότε συμπλαστήκαν,
άστραψε φως και γνώρισαν
λαβύρινθο και Μίνω και Μινώταυρο
μα όσοι κωφοί και όσοι τυφλοί,
με είδαν κάτι με άκουσαν
κι έτσι μωροί πεθάναν.
