Ήταν γύρω στο 2074 αν θυμάμαι καλά, η Μεσόγειος ήταν τουρκική λίμνη, η γαλάζια θάλασσα έγινε κόκκινη από το αίμα, αιγαίο ήταν μια νεκρή θάλασσα, ο εκτουρκισμός των πάντων είχε ήδη επιτύχει, ουρακοτάγκοι ζούσαν με τους ανθρώπους, οι άνθρωποι ήταν πια ανθρωποφάγοι, φοβόντουσαν ο ένας τον άλλο, φορούσαν όλοι μαντίλες, κόκκινο να δουν τα μάτια σου παντού, η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν ο χότζας που έβγαινε από μεγατόνων μεγάφωνα ολημερίς κι ολονυχτίς, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, και από τα καμπαναριά που σίγησαν και μετατράπηκαν σε μιναρέδες, ήταν μεγάλη η χαρά πολλών, πρώην λεγόμενων χριστιανών, σταμάτησαν εκείνες οι οχληρές καμπανοκρουσίες, άναψε φωνή του μιναρέ να χαρεί ο κόσμος, έλεγαν, και γονάτιζαν στη μέση του δρόμου και κάναν την προσευχή τους, υπάκουοι και πειθαρχημένοι απ’ άκρου εις άκρον, κάπως έτσι τα θυμάμαι, 2074, εγώ έλεγα μετά Χριστόν αλλά ήταν απαγορευμένο, κάπως αλλιώς ήταν η χρονολόγηση, έτσι νομίζω ήτανε.
Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019
αν θυμάμαι καλά
Ήταν γύρω στο 2074 αν θυμάμαι καλά, η Μεσόγειος ήταν τουρκική λίμνη, η γαλάζια θάλασσα έγινε κόκκινη από το αίμα, αιγαίο ήταν μια νεκρή θάλασσα, ο εκτουρκισμός των πάντων είχε ήδη επιτύχει, ουρακοτάγκοι ζούσαν με τους ανθρώπους, οι άνθρωποι ήταν πια ανθρωποφάγοι, φοβόντουσαν ο ένας τον άλλο, φορούσαν όλοι μαντίλες, κόκκινο να δουν τα μάτια σου παντού, η μεγαλύτερη επιτυχία ήταν ο χότζας που έβγαινε από μεγατόνων μεγάφωνα ολημερίς κι ολονυχτίς, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, και από τα καμπαναριά που σίγησαν και μετατράπηκαν σε μιναρέδες, ήταν μεγάλη η χαρά πολλών, πρώην λεγόμενων χριστιανών, σταμάτησαν εκείνες οι οχληρές καμπανοκρουσίες, άναψε φωνή του μιναρέ να χαρεί ο κόσμος, έλεγαν, και γονάτιζαν στη μέση του δρόμου και κάναν την προσευχή τους, υπάκουοι και πειθαρχημένοι απ’ άκρου εις άκρον, κάπως έτσι τα θυμάμαι, 2074, εγώ έλεγα μετά Χριστόν αλλά ήταν απαγορευμένο, κάπως αλλιώς ήταν η χρονολόγηση, έτσι νομίζω ήτανε.
