‘Ελεος!
Λες να
χάσαμε τα κλειδιά του σπιτιού
Τους τίτλους
ιδιοκτησίας
Την Πανδώρα
που κρατούσε την πυξίδα
Και γύριζε
γυμνή στους ύπνους μας;
Λες να
χάσαμε τα φωσάκια που βλέπαμε από το Βουνό
Τώρα ένα
βουνό με λευκασμένα δόντια
Σιαγόνες
ραπίσματα, σταγόνες όξους.
Λες να
πάθαμε σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα
Όπου φτηνά
γελάδια εκεί κι εμείς
Όπου
παξιμάδια, εμείς στα πόδια τους
Να
χορτάσουμε μια πείνα πρωτόγνωρη
Ένα πάθος
άγνωστο στους πολλούς
Που κράτησαν
το χέρι των παιδιών με τα φυσεκλίκια
Που ανέμιζαν
στις παρελάσεις τις σημαίες.
Γαλαζόπλωρα
καράβια χάνονται στον ορίζοντα
Κι ο
μαρκόνης σημαίνει βοήθεια- πνιγόμαστε.
Μας μένει
ένα βαρύ λίθινο κεφάλι
Και δεν
ξέρουμε πια πού να τ’ αποθέσουμε.
Έλεος!
Στέλιος
Παπαντωνίου
