"Η Δέσπω Πρίγκη έδωσε μια λινογραφία της στη Ρούλα Μαλλή για το εξώφυλλο της ποιητικής της συλλογής "Εκκρεμότητες και διεκπεραιώσεις".Μαύρο φόντο, αριστερά ένα σπίτι, δεξιά μια κασόνα, κάτω από το σπίτι τροχός, σαν αμάξι μοιάζει, ριζωμένο ένα άφυλλο δέντρο, ο κορμός του στο ύψος κεφαλιού ανθρώπου μοιάζει. Πάνω από τη γη και κάτω από τη γη, δυο βασικά επίπεδα, θάλεγε κανένας πως είναι μια συμπυκνωμένη θέαση και έκφραση της ζωής και του θανάτου, ριζωμένοι στη γη γεννιόμαστε, ζούμε, κινούμαστε, πεθαίνουμε, από τη γη ξεκινούμε στη γη φτάνουμε, χους ει και εις χουν απελεύσει. Ισορροπία στις γραμμές και στα σχήματα, δεσπόζει το μαύρο με αναλογίες το κεραμιδί της γης και του χώματος, μοιάζει τέχνη ναϊφ αλλά δεν είναι παρά η γνησιότητα της έκφρασης."

Όσο πυκνώνουν τα σκοτάδια γύρω και μέσα μας, τόσο περισσότερο με τα χρόνια συνειδητοποιούμε το καθήκον μας να εργαζόμαστε καθένας στη θέση που τάχθηκε, να εναντιωνόμαστε στο σκότος, να οδεύουμε και να οδηγούμε προς το φως, είτε αυτό λέγεται ελευθερία, είτε ανάσταση, πνευματική άνοδος, ανθρωπιά, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, που προπάντων δεν είναι λέξεις κενές περιεχομένου αλλά ουσιαστικές για τη ζωή του Ανθρώπου. Ο Ησίοδος μας δίδαξε το εργάζευ= να εργάζεσαι. Κι ο Ιησούς Χριστός μας υπενθυμίζει πως τα πάθη που υφίσταται ο πιο αδικημένος αθώος ακολουθεί Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Νιώθω λίγο σαν τον εγωιστή γίγαντα του Όσκαρ Ουάλτ, αυτό μου θυμίζει η κατάσταση, The Selfish Giant by Oscar Wilde, είναι κάτι παιδάκια, τεσσάρων πέντε χρόνων, τώρα ήρθαν στη γειτονιά, στην πίσω αυλή του σπιτιού, τα ακούω, δεν τα βλέπω, ένας μεγάλος τοίχος μας χωρίζει, μα νιώθω πως εκείνα ζουν με τα παιχνίδια τους στον παραδεισένιο τους κήπο, κι εμένα μου γεννιέται συνεχώς η ανάγκη να πω πως οφείλω να δώσω μια καλύτερη κοινωνία σ’ αυτά τα παιδάκια, δεν είναι τα εγγόνια μου, δεν είναι προσωπικό το θέμα, είναι άγνωστά μου παιδάκια στα οποία νιώθω πως οφείλω τον καλύτερο κόσμο. Συνεχώς να το έχω στο νου. Οφείλω στα νέα παιδιά τον καλύτερο κόσμο.