Να μην ξεχνώ!
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Και κάθομαι και απελπίζομαι και πάλι, κλείσαν τα σαράντα
δύο, και δεν έχουμε τούρτα ν’ ανάψουμε κεράκια, να το γιορτάσουμε, έτσι που
καταντήσαμε και το πραξικόπημα και την εισβολή τα κάναμε λέξεις κενές
περιεχομένου, καλά το πραξικόπημα δεν μπορεί να μένει κενό, έγινε από δικούς μας ανθρώπους, έχουμε
μια μεγάλη έγνοια μη μας θεωρήσουν εοκαβητατζήδες, αντιδημοκρατικούς,
διχτατορικούς, όμως για την εισβολή υπάρχει ολόκληρο τηλεχειριστήριο που
κατευθύνει, προχτές ακόμα ολόκληρη ραδιοφωνική εκπομπή στήθηκε από το μπιμπισι
για να της βρουν ένα όνομα μη τη λέμε εισβολή και θυμώνουν οι τσόγλανοι. Εύρηκα
εύρηκα ακούστηκε από το βάθος, θα τη λέμε παρέμβαση, όπως τους ακροατές που έχουν
λόγο στις εκπομπές και παρεμβαίνουν, να πει ο καθένας το μακρύ και το κοντό
του, έτσι κι η Τουρκία, έκαμε παρέμβαση, δοξάστε την, δοξάστε τον που βρήκε τον
όρο. Και δεν είναι μόνο τούτο, δεν έγινε εισβολή, δεν διώχτηκαν βίαια από τα
σπίτια τους οι άνθρωποι, «ως το 1974 που εγκατέλειψαν τις οικίες τους οι
ελληνοκύπριοι» το λεν, έτσι τους κατέβηκε, καλοκάγαθοι που ήταν, σηκώθηκαν ένα
πρωί, ας δώσουμε τα σπίτια μας στους σύνοικους, είπαν, τι καλοί χριστιανοί που
είμαστε!!! Κι ύστερα είναι η «τεθνεώσα», καλά να την λεν οι Τούρκοι, τη δουλειά
τους κάνουν, αλλά ν’ ακούς και τα δικά μας, πληρωμένα από την Κυπριακή
Δημοκρατία, με τις συντάξεις και τις κοινωνικές τους παροχές, «η ελληνοκυπριακή
διοίκηση» να λεν, γιατί θαρρούν πως έτσι θα λύσουν το κυπριακό, χουβαρντάδες
που είναι! Αμή το άλλο, να μας δώσουν λέει τη νεκρή ζώνη και να κλείσουμε, βρε
αδελφέ, ποιος θα πηγαίνει τώρα στα χωριά, έτσι που συνήθισαν στις πόλεις, με τις
λιμουζίνες και τα καφέ τους, με τα σουπερμάρκετ και τα μολ, στο μπακάλικο για
στη συνεργατική του χωριού θα ψωνίζουν! Όλο θαυμαστικά! Έτσι θεωρούν την
πρόοδο, το καφέ και το μολ και τη λιμουζίνα! Και για να τα’ χουμε καλά και με τους
αγίους, πάμε και κάνα προσκύνημα, ανάβουμε και το καντήλι, παίρνουμε και ιερέα
ή και δέσποτα, αν δεν μας επιτρέπουν εμείς κάναμε το καθήκον μας, ο Θεός βλέπει
και καταγράφει!
Κι έχουμε οι πολλοί αποδεχτεί πως για όλα εμείς φταίμε, καλά
να πάθουμε, μια φαγούρα που μας τρώει, οι αδελφοί μας τουρκοκύπριοι αθώα
πλάσματα, για μας πάσχουν, εμείς τους φορτώσαμε τις χιλιάδες στρατιώτες στους ώμους
τους, ούτε νεκροί ούτε κακοποιημένοι αγνοούμενοι, ούτε έποικοι υπάρχουν, πώς
κατορθώνει μια συνείδηση να παίρνει το σφουγγάρι και να τα διαγράφει όλα για να
νιώθει καθαρή! Μα είναι καθαρή μια τέτοια συνείδηση που ξεχνά την εισβολή, την
κατοχή, τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, τις ληστείες, τις
δολοφονίες, τους βιασμούς, την καταπίεση, το γκρέμισμα ναών και εστιών, την
αλλαγή τοπωνυμίων, την αλλαγή της φυσιογνωμίας αυτού του ελληνικότατου τόπου,
την ειρωνεία των σημαιών στον Πενταδάχτυλο!
Θεέ μου, δώσε μου να έχω μνήμη σαράντα δυο τόνους, να μην
ξεχνώ!
