Ανηφορικός και δύσκολος δρόμος
Του Στέλιου Παπαντωνίου
Ανηφορικός και δύσκολος γίνεται ο δρόμος, όταν τον κάμνει ο ίδιος
ο άνθρωπος, ή του τον κάνουν άλλοι κι αυτός ακολουθεί αδιαμαρτύρητα ως ημίονος.
Ανηφορικές και δύσκολες είναι οι συνομιλίες για το κυπριακό, ιδιαίτερα, λέει η εφημερίδα, το
περιουσιακό, γιατί ακόμα δεν συμφώνησαν οι δυο «ηγέτες» ποιος θα έχει τον πρώτο
λόγο, ο ιδιοκτήτης ή ο χρήστης, λέγε και εννόει ο κλέφτης. Με την παραμικρή
επέμβαση θεωρούν οι σύνοικοι με τους οποίους θα συζήσουμε εν ειρήνη- λέει το
παραμύθι- ίσως και με το βάψιμο και μόνο των καλντεριμιών θεωρούν ότι έχουν
κάμει αναπτυξιακά έργα, άρα δικαιούνται να έχουν τον πρώτο λόγο γιατί
επένδυσαν. Τι και πού; Χρήματα στα κλεψιμιά. Αν είναι δυνατό να θεμελιωθεί μια «πολιτεία»
(τρόπος του λέγειν) σε μια μεγάλη αδικία: να καταφάς την περιουσία των
προσφύγων και να υποστηρίζεις πως είναι δική σου, επειδή έβαψες τα κάγκελλα! Γιατί
κάτι τέτοιο υποστηρίζεται, εξ ου και το λεχθέν υπό του κυρίου Ακκντζί, μα
περιμένετε πως θα επιστραφεί η Μόρφου; Έχουν γίνει επενδύσεις! Και έτσι ο νέος κόσμος
που γεννήθηκε με τον εικοστό πρώτο αιώνα θα έχει μια νέα κουλτούρα, κλέβουμε, τα
βάφουμε, γίνονται δικά μας.!!! Αν αρχίσουμε, θα είμαστε κατοχυρωμένοι με τις συμφωνίες
που περιμένουν οι σύνοικοι πως θα υπογράψουμε!
Κάποτε αυτός ο λαός, ο δικός μας, ήταν περήφανος. ΄Ηξερε
τουρκικές λέξεις και τις χρησιμοποιούσε στην ώρα τους! Τώρα ξεχνά, και αυτές
και άλλα πολλά. Κατά τα άλλα θα βρεθεί μια λύση με μόνο νικητές, όλοι κερδίζουν,
κανένας δεν χάνει, κι αν χάσει δεν ζημιούται ούτε αποζημιούται. Άντε. Γουίν
γουίν είναι παιχνίδια για ανεγκέφαλους. Άξια η υπομονή των συνομιλούντων με τους
Τούρκους.
