ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ
Άλλη μια
λέξη που μου έμεινε από καιρό, η απαγκίστρωση, σήμανε για τη γειτονιά μου, τον
άγιο Κασσιανό Λευκωσίας, την απομάκρυνση στρατιωτών από τα φυλάκια της
περιοχής, ένα έμεινε, κι αυτό κανείς δεν ξέρει ποιο ρόλο παίζει, αφού οι
Τούρκοι βρίσκονται πρός της αγια Σοφιά ενώ οι φαντάροι μας προσέχουν προς τον
άγιο Κασσιανό απαγορεύοντας στον καθένα να τους πλησιάσει, γιατί προφανώς τους
ενδιαφέρει ο αξιωματικός που θα κάνει έφοδο και θα τους ελέγξει παρά οι Τούρκοι.
Αλλού κοιτούν κι από αλλού έρχεται ο οχτρός.
Κι αυτά τα
θυμάμαι τώρα που οι Τούρκοι προχωρούν και στον άγιο Δομέτιο, την πράσινη γραμμή
από καιρού την κάμαμε νεκρή ζώνη, από κάθε άποψη, αφού αντί να σφύζει από στρατιωτική
ζωή, έμεινε έρημη και ορφανή από ελληνόπουλα, για να σεριανίζουν και ν’
απλώνουν χέρι τα τουρκόπουλα.
Αντιπαρατάσσουμε
μια στρατιά λέξεων απέναντι στα ηνωμένα έθνη, στους επίσημους διεθνείς
τουρίστες της περιοχής, και περιμένουμε να μας προστατέψουν, την ώρα που εμείς
εκφωνούμε λογύδρια. Κανένας δεν αναλαμβάνει να ρίξει μια μπαζουκιά και να
τινάξει τις φωτογραφικές των οχτρών στον αέρα, κανένας δεν ήταν εκεί τόσον
καιρό που αυτοί μπαινόβγαιναν και φώτιζαν την περιοχή, εγκαθιστούσαν τις
μηχανές τους. Ύπνον ελαφρόν, και λόγια παχουλά, τα διακριτικά μας γνωρίσματα.
Κάπου εκεί κοντά θα περιμένουν τα αυτοκίνητα τον ελληνοκυπρίων στη σειρά για να
γεμίσουν βενζίνη. Αυτά.
Η επόμενη τουρκική
κίνηση θα τους βρει στο ψαλτήρι της εκκλησιάς μου να υμνούν τον Αλλάχ.
