Στέλιος Παπαντωνίου
Κατάληψη,
εποικισμός, προσάρτηση
Κατάληψη,
εποικισμός, προσάρτηση. Τρεις τουρκικοί βηματισμοί,
γνωστοί από την περίπτωση της Αλεξανδρέττας, ορατοί στη δική μας Γεωγραφία και
Ιστορία. Καταβροχθιστική πολιτική από έναν λαό
που έτσι ξέρει να πολιτεύεται, με την αρπαγή, τον εποικισμό από μια χώρα των εβδομήντα-ογδόντα εκατομμυρίων, και την
προσάρτηση ξένων εδαφών.
Το 1974
έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα, ύστερα από μικρότερα που άρχισαν από το 1950, με την εγκληματική για μας σύλληψη του
Νιχάτ Εριμ για ανακατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία. Σταθμοί διάφοροι, με κοινό σημείο μερικές
φορές την προβοκάτσια
από μέρους των Τούρκων, ειδικά του Ραούφ Ντενκτάς, που έθεσε ως στόχο τη
δημιουργία τουρκοκυπριακού κράτους με κάθε θυσία, και θυσία πρώτων των τουρκοκυπρίων.
Με το
εγκληματικό προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών δόθηκε η
αφορμή για την τουρκική εισβολή με πρόσχημα την προστασία των τουρκοκυπρίων, οι
οποίοι σταδιακά από τότε ως σήμερα έχουν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείψει την
κατεχόμενη γη μας, αφού δεν έγινε για την προστασία τους η εισβολή αλλά για τα
συμφέροντα της Τουρκίας.
Το δεύτερο
βήμα άρχισε από τις πρώτες μέρες της εισβολής, έποικοι να μεταφέρονται και να
εγκαθίστανται στις κατεχόμενες περιουσίες μας, άνθρωποι ξένοι προς το
περιβάλλον και προς τους τουρκοκύπριους. Το δεύτερο αυτό βήμα έχει διπλή μορφή,
μια από την Τουρκία στα κατεχόμενα και μια στις ελεύθερες περιοχές, από
θαλάσσης, διάσωση, εγκατάσταση και ανοχή χιλιάδων εμφανιζομένων ως πολιτικών
προσφύγων, οι οποίοι κανείς δεν γνωρίζει πώς θα δράσουν ή ποια σχέδια
εξυπηρετούν, παρόλο που όλοι υποψιάζονται.
Η όλη
πολιτική των εγκάθετων της Άγκυρας αποσκοπεί τώρα στην
αναγνώριση των κατεχομένων ως ενός ανεξαρτήτου κρατιδίου, το οποίο να εμφανίζεται ως ισότιμο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αναμενόμενο επίσημο τρίτο βήμα, η προσάρτηση, η οποία
ουσιαστικά έχει ήδη συντελεστεί, αφού οι έποικοι είναι περισσότεροι
από τους τουρκοκύπριους, αφού αυτοί διοικούν με τα τουρκικά στρατεύματα, αφού αυτοί μετέχουν της διοίκησης
περισσότερο παρά τουρκοκύπριοι, αφού τα ήθη και τα έθιμά τους, η γλώσσα και η θρησκεία τους με τα αναφυόμενα όπου κατεχόμενης γης τζαμιά μαρτυρούν την μετατροπή της μισής Κύπρου σε
τουρκική ισλαμική επαρχία.
Κι εμείς συνεχώς
να ρωτούμε, πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, οι παθόντες και ταφέντες στην
προσφυγιά; Νεκροί, αιχμάλωτοι,
αγνοούμενοι, πρόσφυγες, εγκλωβισμένοι, καταστροφή της πολιτιστικής μας
κληρονομιάς, αλλά φιλοτόμαροι και
φιλάργυροι, που καταφεύγουμε για φτηνό ψώνισμα στα
κατεχόμενα, να χρηματοδοτούμε τους κατακτητές μας και να αλαλάζουμε για να σκεπάσουμε την κατάντια μας, για να
δικαιολογήσουμε τη φτήνια μας.
Υπάρχουν όμως και
τα χειρότερα, αφού δεν φτάσαμε εδώ με τις ενέργειες μόνο των Τούρκων αλλά και
με τις πράξεις και παραλείψεις των δικών μας πολιτικών, που ολιγώρισαν και
ολιγωρούν, αδιαφόρησαν και αδιαφορούν ή εξυπηρετούν εν γνώσει τους προσωπικά και άλλων συμφέροντα, αντιπαρερχόμενοι το κακό που
ετοιμάζουν για τον τόπο. Εκμετάλλευση τουρκοκυπριακών περιουσιών από μη πρόσφυγες, ξεπούλημα
της πατρικής γης στην Τουρκία, δικηγόροι και κρατικοί υπάλληλοι υπηρέτες ξένων συμφερόντων και διχοτόμησης του τόπου, αποσιώπηση τόσων τουρκικών εγκλημάτων.
Οι δικές μας
ευθύνες είναι τεράστιες, γιατί φαίνεται πως δεν πιστέψαμε στο δίκιο μας ή γιατί
ευθύς εξαρχής ήμαστε μπασμένοι σε ένα άσχημο παιχνίδι, εν γνώσει ή εν αγνοία, την
διχοτόμηση του τόπου, που εμφανίζεται με διάφορα ονόματα, και κυριότερο τη
διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που δεν είναι άλλο από τη διχοτόμηση και κατ’
επέκταση την ανεξαρτησία του παράνομου κρατιδίου και την προσάρτηση στην
Τουρκία.
Κατάληψη,
εποικισμός, προσάρτηση. Με πόνο ψελλίζουμε τρεις λέξεις,
εμείς που με τόση περηφάνια
απαιτούσαμε την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
