ΤΟ ΝΕΡΟ
Στέλιος Παπαντωνίου
Βλέπετε,
αυτό ήταν
νεράκι πεντακάθαρο
κρουστάλι,
κανένας δεν
ρωτούσε πούθε έρχεται,
είχε ο
καθένας το δικό του,
άλλος ένα
μασούρι, άλλος δυο,
του Σιλιχτάρι
που έλεγαν,
και στο
μεγάλο ερμάρι κάτι μεγάλα χοντρά χαρτιά
με αραβικά
γράμματα,
αυτό ήταν το
κοτσιάνι του νερού.
έλεγε η μάνα
μου.
να το
προσέχετε,
τα
καλοκαίρια ερχόταν ένας με την κάσκα
σαν τα
καλοκαιριάτικα έργα που βλέπαμε στο Πάνθεον,
ανέβαινε στο
κιρίζι να το καθαρίσει
δεν ξέραμε
τι είχε μέσα
μια σκάλα
πάντα κρεμασμένη
στα κάγκελα της
εκκλησιάς
με την
αλυσίδα και το τσακροκλείδι της,
εκεί κοντά
μια πετρόχτιστη βρύση,
κόσμημα της πλατείας
ας την πούμε,
κι ύστερα ήρθαν
κάμποσα λεφτά από Ευρώπη,
θα ‘χαν πολύ
δουλέψει οι μαστόροι να τα φέρουν,
κάνουν ένα
και δυο και τρία σχέδια
πώς να τα
φαν,
και
ξεριζώνουν και τη βρύση και το κιρίζι
και μένουμε
χωρίς νερό,
κρατούμε
ακόμα τα κοτσάνια
αρχαιολογικόν
κειμήλιον.
