Ουκ εμόν δούναι σοι την Πόλιν
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παραδώσουμε την πόλη σε κανένα ξένο, έστω επιδρομέα, σφαγιαστή, κλέφτη, διώχτη, καταπατητή κάθε δικαίου μας. Στο κάτω κάτω ο τόπος κατοικείται από Έλληνες εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια και περισσότερο, ο χριστιανισμός θεμελιώθηκε από τους ίδιους τους αποστόλους του Κυρίου και με τα χρόνια ρίζωσε για καλά στον τόπο, η γλώσσα και η παιδεία των ανθρώπων μας ελληνική, και οι εκκλησιές μας ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα και σκαρφαλωμένα στα βουνά χωριά μαρτυρούν την πίστη των γονιών και των προγόνων μας στον Χριστό.
Μάλιστα!. Ήρθαν και κατοίκησαν και ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους εδώ, και Μαρωνίτες και Λατίνοι και Τούρκοι και Αρμένιοι. Και με τις σημερινές αναστατώσεις στον κόσμο, όλων των φυλών της γης βρίσκουμε στην Κύπρο δείγματα ανθρώπων, που αγαπούν τον τόπο, σέβονται τους ανθρώπους του, αλλά και πάλιν, κανένας δεν έχει τη δύναμη να πει: σας παραδίνουμε τη χώρα, γιατί την ζητάτε, γιατί την ονειρεύεστε, γιατί κάνετε σχέδια για κατάληψή της εδώ και χρόνια, γιατί είστε πιο ισχυροί, γιατί χρησιμοποιήσατε κάθε ανέντιμο τρόπο να διαβρώσετε την εθνική μας συνείδηση, να μπασταρδέψετε τη φυσιογνωμία του τόπου και των ανθρώπων του, με τον εποικισμό και την εξορία των νόμιμων κατοίκων του.
Μια φορά έγινε το 2004 δημοψήφισμα, για να δεχτεί ο ελληνικός κυπριακό λαός ένα απαράδεκτο σχέδιο λύσης του προβλήματος και όμως η πλειονότητα δεν το δέχτηκε, γιατί πρόβλημα δεν είναι οι σχέσεις των δυο κοινοτήτων αλλά η εισβολή της Τουρκίας και η παράνομη παραμονή της στην Κύπρο για περισσότερο από σαράντα πέντε χρόνια, με στρατεύματα, αναίτια σταθμεύοντα στον τόπο, έτοιμα μάλιστα για μάχες και σκοτωμούς, εκτός αν λογαριάζουν να χτυπούν τους αντιφρονούντες τουρκοκύπριους, που δεν θέλουν με την Τουρκία σφιχταγκαλιάσματα θανατηφόρα, όπως συμβαίνει.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να παραδώσουμε σε κανένα την Κύπρο, έστω και με τις φριχτές αλλαγές που έχουν κάμει οι Τούρκοι, έστω και με την ισλαμοποίησή της, έστω και με τους εποίκους, έστω και με τα τόσα τζαμιά, τα χτίσματα σε ξένη γη, την αλλαγή τοπωνυμίων, όλα δείγματα αρπακτικού και όχι ανθρώπινου πολιτισμού.
Δεν είναι μόνο δικαίωμα, αλλά και καθήκον μας να παραδώσουμε την πατρίδα στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Μόνο σ΄αυτά. Ματωμένη και πληγωμένη, με χαραγμένα τα λάθη και τις προδοσίες μας στο κορμί και στην ψυχή της, με θεμελιωμένο όμως στα χώματά μας τον ελληνικό και χριστιανικό μας πολιτισμό. Κι όλα αυτά δεν συζητούνται, δεν λύονται με συνομιλίες, δεν βρίσκουμε διεξόδους σε αδιέξοδα που δημιουργούν οι μεγάλοι, για να εκμεταλλεύονται τους μικρούς και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Το κυπριακό είναι θέμα εισβολής και κατοχής.
Θέλουμε λύση αλλά όχι διάλυση του κράτους μας, της οντότητάς μας ως μέλους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μέλος των διεθνών οργανισμών, αυτήν αναγνωρίζουν διεθνώς, και αν η Τουρκία άλλα σχεδιάζει άλλα εκτελεί, όλα στην παρανομία κείνται και όχι στο διεθνές δίκαιο. Ζητούμε με άλλα λόγια την απελευθέρωσή μας από το ζυγό της τουρκική σκλαβιάς και αυτός είναι και πρέπει να είναι ο στόχος μας και ο στόχος της παιδείας και του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Εμείς είμαστε τα πρώτα θύματα του ρατσισμού στην Κύπρο, εμείς διωχτήκαμε από τα σπίτια και τις περιουσίες μας, σε μας δεν επιτρέπουν εγκατάσταση στους γενέθλιους τόπους. Οποιαδήποτε άλλη άσχετη θεώρηση του ρατσισμού βρίσκεται εκτός κυπριακής πραγματικότητας. Και η κυπριακή πραγματικότητα μαρτυρεί την αρπακτικότητα της Τουρκίας, την επεκτατικότητά της, την εδραίωση παρανομιών εις βάρος των νόμιμων κατοίκων του τόπου. Δικαίωμα να παραδώσουμε την πόλη δεν έχουμε. Σε κανένα ξένο. Μόνο στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Που πρέπει να διδαχτούν τα δικαιώματα και τα καθήκοντά τους απέναντι στον τόπο.
