Κώστας Λυμπουρής, ΒΟΤΣΑΛΩΤΗ, Το Ροδακιό
Από το τελευταίο διήγημα μπορεί ν’ αρχίσει κανείς, ένα θαυμαστό κέντημα, μια ποίηση, για να οδηγηθεί στο εξώφυλλο, έργο τέχνης, απεικόνιση του νοήματος του τίτλου της συλλογής διηγημάτων του Κώστα Λυμπουρή «Βοτσαλωτή», εκδ. Το Ροδακιό
Διηγήματα παντός είδους, ποικίλες διηγηματικές εκδοχές, λέει ο συγγραφέας, που ο δάσκαλος όμως φοβάται, μην έρθει ώρα να σφραγίζουμε τα διηγήματα με τις εκδοχές τους και να τρέχουν τα παιδιά κι οι μελετητές να διακρίνουν είδη, αντί να χαρούν αφηγηματικό λόγο. Αυτά όμως είναι των δασκάλων κι ίσως δασκαλικά να σκέφτηκε κι ο τεχνίτης διηγηματογράφος, αυτό είναι διήγημα μπονζάι, κι αυτό φεϊσμπουκικό, το παράλλο φωτοδιήγημα, το άλλο παραμύθι -διήγημα, χρονογραφικό, ταξιδιωτικό, διήγημα επιστολή στον Κυριάκο Μάτση, να το διαβάζεις και να μην το ξεχνάς. Στο τέλος όλα αυτά τα φιλολογικά ας μην επέμβουν στην απόλαυση των διηγημάτων, ανάμεσα στα οποία «Οι κύκνοι», που μια μέρα θα καταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα διηγήματα, γιατί συνταιριάζει ύψος και βάθος, αντιθέσεις χρωμάτων, σιωπής και ήχων, μουσικής και χορού, καλών τεχνών που οδηγούν στον άλλο κόσμο, του πνεύματος και της ελευθερίας. Μια γραφή που αίρεται και αίρει στα ύψη.
Τα είδη του διηγήματος σχετίζονται και με τις πολλές αφορμήσεις από τη ζωντανή πραγματικότητα γύρω μας, που κεντρίζουν το συγγραφέα να δει, να σκεφτεί, να συναισθανθεί, να υποθέσει, να εκφραστεί, έτσι ώστε στο τέλος ο αναγνώστης να έχει την ανάλογη γεύση, στιφή, ουράνια, ανθρώπινη, αγγελική, προβληματική, θαυμασμού και χαράς ή και γέλιου ακόμα.
Ο κόσμος των ανθρώπων, των πουλιών, των δέντρων, με ποιητικές πινελιές και ήχους, προσθέτει όχι μόνο τη φυσική παρουσία αλλά τη μεταφυσική, έναν κόσμο νοημάτων, ομορφιάς και αγαθότητας, όπως απορρέει από μερικά διηγήματα.
Στο τέλος, η αφηγηματική τέχνη είναι ποίηση, το σύμπαν πλήρες ζωής, μια πηγή λαλέουσα, μέτοχη στη χαρά και στον πόνο, στη ζωή και στο θάνατο, στις αδιόρατες χειρονομίες και κραδασμούς των ανθρώπων.
Προβληματισμοί για τον τόπο, την ιστορική μας πορεία, στο θεμέλιο η μέριμνα για τους ανθρώπους, την ειρηνική συνύπαρξη, τον παραμερισμό του μίσους, θέσεις και αρχές και αξίες του συγγραφέα, ειλικρινά δοσμένες.
Γνωστοί μας άνθρωποι, σκηνές, καταστάσεις, παίρνουν στη Βοτσαλωτή τη λογοτεχνική τους έκφραση, προσφέροντας στον αναγνώστη αισθητική απόλαυση.
Στέλιος Παπαντωνίου
