ΝΙΚΟΣ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ-ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ
ΔΙΘΑΛΑΣΣΟΥ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΚΑΡΒΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ 2012
Πριν ασχοληθώ με τα ίδια τα ποιήματα, ως εισαγωγή διάβασα τις
Σημειώσεις.
Πρόκειται για ποιητή με πολλή αγάπη στο έργο του και
προπάντων σοβαρότητα, μελετημένο, με τη λεπτομέρεια να υποδεικνύει τη
σημαντικότητά της και την έρευνα με τη γνώση να θεμελιώνει τον ποιητικό λόγο.
Ήδη ο αναγνώστης έχει κερδηθεί λόγω του
σεβασμού του ποιητή προς αυτόν.
Ξεκάθαρος, απλός, λιτός, περιεκτικός λόγος, τεχνικά
διαρθρωμένος, όντως φωτεινός. Και πίσω από τις τραγουδημένες μυστικές ομορφιές
του τόπου, λυγμός από την καταστροφή.
Η δημοτική παράδοση και μούσα δεν διανθίζει αλλά αποτελεί
την ίδια την ουσία του πολιτισμού μας, τις συλλήψεις του ανθρώπου σαν αντικρίζει
ή παρακολουθεί εικόνες της φυσικής ζωής.
Ο ποιητής δεν είναι μόνο ευαίσθητος δέκτης της φυσικής
ομορφιάς αλλά και την αποτυπώνει μπολιασμένη με την πνευματική του σκευή.
Φράσεις σπάνιες και ποιητικές καρφώνονται ως επιμύθιο σε μικρά αλλά πολύφωνα κι
αρμονικά ποιήματα σφραγίζοντας την όλη ποιητική σύνθεση.
Αφορμές από ανύποπτους χρόνους, ξεχασμένες, τυπωμένες σε
περιοδικά εικόνες γαζώνουν το χρόνο με εντυπωσιακές μορφές. Ο ποιητής
διαλέγεται με προσφορές άλλων στον τόπο και στη ζωή του, αποκαλύπτοντας
ομορφιές. Ο ποιητής φανερώνει τις κρυφές όψεις των πραγμάτων.
Σ’ όποια στιγμή κι αν κρατηθεί στην ομορφιά και στη γαλήνη
του παρελθόντος, το σκουλήκι των βαρβάρων δεν τον αφήνει να υπνώσει. Το 1974
στάθηκε η μεγάλη πληγή που αιμορροεί.
Μια τετράδα ποιημάτων για μια μικρή ομορφιά του παρελθόντος
μεταθέτει σ΄ όλες τις βαθμίδες του χρόνου κι ανέρχεται τέλος στο άχρονο, στη
Ουρανία Ελένη, την αιώνια ομορφιά, την ιδέα.
Η Καρπασία κι η Αμμόχωστος βρήκαν τον τεχνίτη ποιητή τους. Η
όλη ατμόσφαιρα, οι εργασίες, ο ανθρώπινος μόχθος. Δεν είναι μόνο το
συνταίριασμα. Είναι η δημιουργία και μεταφορά στον αναγνώστη μέσα από τον
ποιητικό λόγο όλων των ιδιαιτεροτήτων της Καρπασίας που μένουν αιώνιες σ’
όποιον τις έζησε ή τις δημιουργεί, σ’ όποιον δεν τις γεύτηκε.
Μέσα από τους μύθους και τις παραδόσεις για εικόνες σεβάσμιες
ο ποιητής- διαμορφώνοντας το ύφος του- εμβαθύνει στα κρύφια των παραδόσεων με
την αγωνία του παρόντος της σκλαβωμένης πατρώας γης.
Η ποίηση με τα φτερά της αναβιώνει το παρελθόν, τις στιγμές
που αιωνίζονται, τα τοπία που ανέρχονται στον άλλο πάνω κόσμο. Μεγάλη η ανυψωτική
χάρη του ποιητή.
Οι λέξεις δεν φωτογραφίζουν γιατί φέρουν μαζί τους αισθήσεις
κι αισθήματα και συναισθήματα, ιστορική γνώση και αυτογνωσία.
Πέρα από την επιστήμη ο ποιητής συλλαμβάνει το άφραστο κι
ανήκουστο.
Και την ελπίδα στο σκοτάδι.
Στέλιος Παπαντωνίου
