ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στέλιου Παπαντωνίου
Σκεφτείτε πόσα πράγματα μαθαίνουμε στο σχολείο και τα θεωρούμε άχρηστα,
μα κι αυτά φτάνει να’ χουμε λίγο μεράκι, και μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε και
να τα ανακυκλώσουμε, να φαινόμαστε και οικολόγοι στο γράψιμο.
Στο συντακτικό μαθαίνουμε για τις κύριες προτάσεις, για τα είδη των
δευτερευουσών, τις υποθετικές προτάσεις, είδη του υποθετικού λόγου, σκέψεις του
λέγοντος, επαναλήψεις στο παρόν και στο μέλλον, εκείνο το απραγματοποίητο που
πολύ μας πάει, αιτιολογικές προτάσεις, χρονικές, συμπερασματικές, τελικές. Όλες
όμως μας κάνουν, για να δούμε και ολίγον συντακτικά την πολιτική μας ζωή, εδώ
που μας έφτασαν, κοινώς μας οδήγησαν, τα πολιτικά υποκείμενα ως δρώντα πρόσωπα,
που πολλές φορές μετατρέπονται σε παθητικά και με παθητικότατη μάλιστα σύνταξη …πράματα
και θάματα που είδαμε τελευταία… Ας μείνουμε σ’ αυτά.
Κύρια πρότασή μας, αγωνιζόμαστε να λύσουμε ως Έλληνες και Οθωμανοί της Κύπρου
το κυπριακό. Δεχτήκαμε όμως να αυτοεμπαιζόμαστε με τες λεγόμενες «κυπριακής
ιδιοκτησίας συνομιλίες», ένα μέλος των οποίων, η ισχυρή πλευρά, μας το παίζει η
αδύνατη, ενώ έχει παρά το πλευρόν της σαράντα τόσες χιλιάδες στρατιώτες, ναύτεξ,
μπαρμπάρους, κι όπως στο διάλογο Αθηναίων-Μηλίων, έτσι κι αυτοί μας λεν, «εσείς
ως αδύνατοι μπορείτε να ομιλείτε περί δικαίου και εμείς ως δυνατοί περί
συμφέροντος». (Πάντα όμως στο τέλος -τα βλογημένα- ξεχνούμε πως οι Αθηναίο
έφαγαν την κατραπακιά, παρόλο που το ‘παιζαν οι ισχυροί της γης!)
Υποθετικές προτάσεις πολλές θέσαμε
από το 1974. Ιδιαίτερα από το 2004 μερικοί εθελούσιοι τυφλοί, υπέθεταν πως: αν
ο Ερντογάν… τότε θα. Κι αυτό όχι μια, αλλά πολλάκις, μέχρις αορίστου
επαναλήψεως στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Ο Ερντογάν όσες υποθέσεις
κι αν κάνουμε, όχι μόνο δεν παραμένει εις την αυτήν θέσιν, αλλά γίνεται
υβριστικότερος, απέναντι πρώτα στο εσωτερικό της χώρας του (τι ευτυχία να μην
είσαι Τούρκος και να κινδυνεύεις καθημερινά και κατανυκτικά να συλληφθείς και
να υποστείς, να μετατραπείς σε πάσχον αντικείμενο) και απέναντι σε όλους τους γείτονες,
Ιράκ, Συρία, Ελλάδα, Κύπρο.
Από όλα τα είδη των υποθετικών προτάσεων εκείνο το απραγματοποίητο
ανακηρύσσεται νικητής, έστω κι αν κάποιοι ακόμα εδώ, μόνο την ευκτική
χρησιμοποιούν ονειρευόμενοι ότι όχι μόνο θα
λυθεί το κυπριακό αλλά θα τους αποδοθούν
και τα έχει τους. Φανατικά προσκολλημένοι στη ΔΔΟ εκτός από την ευκτική το πολύ
να μάθουν για τα καλά την υποτακτική και την προστακτική, άλλοι να προστάζουν
κι αυτοί να υπακούν ως υποτακτικοί, κάτι που ήδη συνέβη στη βουλή μας με τους τριάκοντα,
ως προεξαγγελτική παράθεση.
Αν έρθουμε όμως και στα ενδοπολιτικά μας, αιτιολογικές προτάσεις
χρησιμοποιούν ιδιαίτερα αυτή την περίοδο τα κόμματα, που ετοιμάζονται για τις προεδρικές.
Αιτιολογικές πραγματικές, μυθικές, μυθιστορηματικές, για να αποδείξουν πως δεν
ενδιαφέρονται για τον θώκο, αλλά για την πατρίδα. Το μυθιστορηματικό αυτό είδος
μπορεί να ονομαστεί «αβερώφειον». Όλοι οι άλλοι ενδιαφέρονται για την καρέκλα
πλην του κυβερνώντος κόμματος. Το άλλο παρακυβερνών, χρησιμοποιεί απλούν
μέλλοντα καθορισμένου χρόνου: τον Ιούλιο θα σας πούμε.
Οι τελικές μας προτάσεις του τύπου «εργαζόμαστε σκληρά για να λύσουμε
το κυπριακό, με βάση τα ψηφίσματα των Η.Ε, τις αρχές της ΕΕ κοκ.»
επαναλαμβάνονται με δική μας επιφώνηση την ευκτική: Είθε να, είη, έσοιτο,
γένοιτο.
Συμπερασματική ερωτηματική πρόταση: Ώστε, ύστερα από όλα αυτά, δεν
βλέπετε λύση του κυπριακού; Άρνηση στις προτάσεις κρίσεως: ου.
