Στέλιος Παπαντωνίου
Μεγαλοβδομαδιάτικο
Πλυμμένα τα
πόδια τους
Πνιγμένα στο
νερό
Έρχονταν ένα
ένα
Κι η
Φραγκογιαννού
Με τα
κορίτσια της
Κι όλοι οι άγνωστοι μικρούληδες
Σταυρωμένοι στη
δουλειά
Στα βάσανα
Να κουβαλούν
τώρα τις πέτρες του δικού τους μαρτυρίου
Δεν φαινόταν
ο κόσμος χρυσοστεφανωμένος
Ένα βούρκο
ποτάμι κυλούσε
Κοντά στην
παραλία με τα νεκροκρέβατα
Ζωγραφισμένα
όλα με το χέρι του
Πού τον
θυμήθηκα τέτοια μέρα
-Κυρ Αλέξανδρε,
λέω,
Είστε για έναν
καφέ;
-Εξέρχεσθε,
λέει, εις απάντησιν αυτού,
Και τα
βρίσκουμε.
