Στέλιου Παπαντωνίου
Κώστα Αρμεύτη, Ο Αιχμάλωτος του Τώρα, μυθιστόρημα
Σκέψεις ίσως κάθε μέρα να κάνουμε ή σπάνια, ό τι να ναι
έρχεται και φεύγει, χάνεται. Ο Κώστας Αρμεύτης όμως στο μυθιστόρημά του «Ο
Αιχμάλωτος του Τώρα» κατορθώνει να αποδείξει και πάλι την αξία της γραφής,
καταθέτοντας τις σκέψεις με τις ενέργειες-πράξεις του. Αθανατίζει το μέρος της
ζωής του που αποφάσισε να καταγράψει και τους προβληματισμούς του για τον
άνθρωπο, ξεκινώντας από τον εαυτό του και συναντώντας τους άλλους, τους
αναγνώστες του.
«Ο Αιχμάλωτος του Τώρα» είναι καταγραφή ψυχής. ‘Ενας
άνθρωπος που αποφασίζει τη μοναξιά για να συναντήσει τον εαυτό του. Η
λεπτομερής καταγραφή σκέψεων και πράξεων στην ερημιά ελκύουν τον αναγνώστη που
γίνεται κοινωνός και συνοδοιπόρος στην αποκάλυψη εαυτού. Εδώ σημασία έχει το
κάθε τι. Λεπτομέρεια δεν υπάρχει, γιατί όλα είναι ουσιώδη. Το νήμα ξετυλίγεται,
όπως η ζωή, όπως η σκέψη. Η προσωπική φιλοσοφία συνυπάρχει με την
αντικειμενική, προβληματισμοί υπαρξιακής αποδοχής, στη σύζευξή τους με
αποστάγματα ξένης φιλοσοφίας.
Το βιβλίο, εκτός από τον καμβά της ζωής που ξετυλίγεται και
πλέκεται, εμπεριέχει μια προβληματική, θεμελιακά ερωτήματα και απόπειρες
απαντήσεων, γνήσιο προβληματισμό. Νησίδες ποιητικής καταγραφής μαρτυρούν τη
σχέση του συγγραφέα με την ποίηση.
Η προσπάθεια ενός ανθρώπου να γράψει βιβλίο γίνεται βιβλίο.
Σημασία έχει πως η θέληση για συγγραφή βρίσκεται συνεχώς στο νου του
συγγραφέα-ήρωα του μυθιστορήματος κι αυτή απελίσσεται στο μυθιστόρημα που
πλέκεται και συναρτάται με απλά γεγονότα της καθημερινής ζωής, απλά και
ουσιώδη, γιατί είναι η ίδια η ουσία της ζωής. Τον άρτον ημών τον επιούσιον.
Στο τέλος επιβεβαιώνουμε πως η σκέψη συνυπάρχει με τις
ενέργειες και πως τα ανθρώπινα έργα δεν είναι μόνο τα μηχανικά, αλλά κι αυτά
που μπορούν να μετατραπούν σε αφορμήσεις σκέψεων. Με ιστό τον εαυτό του
συνυφαίνει όλους κι όλα γύρω του, απλώνοντάς τα λογικά στις σελίδες του βιβλίου
του.
Ξεκινώντας από ερωτηματικά ριζιμιά και πίστεις, όπως την
ύπαρξη νοήματος σε κάθετι χτίζει το πνευματικό του οικοδόμημα προβληματίζοντας
και προβληματιζόμενος.
Ο τόπος, σημαντικός στην όλη εξέλιξη των σκέψεων και
σχετικών ενεργειών κι η φιλοσοφία για το χρόνο ή η συνειδητή προσπάθεια απαλλαγής
από αυτόν και επίτευξη ζωής στην έξω χρόνου αιωνιότητα μεταφέρουν νοητικά στις
άλλες πραγματικότητες, έστω και στιγμιαία.
Ένας άνθρωπος που γράφει είναι βέβαιο πως προβληματίζεται
και για το γράφειν, για τις σχολές σκέψης και αφήγησης, και μπορεί να δίνει
νέες διαστάσεις στον ρεαλισμό-έστω.
Οι αναδρομές στο παρελθόν φωτίζουν παλιότερες σελίδες της
ζωής του, ως επί το πλείστον όμως κυρίαρχο ρόλο παίζει το παρόν, έστω κι αν οι
διαστάσεις του χρόνου αποτελούν για το συγγραφέα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα,
φιλοσοφικό μάλλον.
Οι διαστάσεις του υπάρχειν περνούν διαφοροτρόπως μέσα στο
κείμενο, μέσω των προβληματισμών του συγγραφέα, που πιστεύει στη σοβαρότητα της
εργασίας του.
Με έξυπνες χιουμοριστικές πινελιές –αξιοπρόσεκτες- το βιβλίο
δείχνει να είναι μια γνήσια αυτοβιογραφία. Χωρίς προσπάθεια απόκρυψης, το έργο,
ρεαλιστικό, φιλοσοφικό και ποιητικό, ένα
κράμα αλλά γνήσιο, μοιάζει τους ανθρώπους. Κάποτε ζωγραφική ποιητική γραφή,
ουδέποτε όμως πεζολογική φλυαρία.
Όσο κι αν δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως πρόκειται για
μυθιστόρημα, ελκύει τον αναγνώστη η πρωτοτυπία, οι περιπέτειες ενός συγγραφέα.
Είναι βέβαιο πως ενδιαφέρει το βιβλίο τούτο τον μελετητή της λογοτεχνίας, της
ψυχολογίας του λογοτέχνη, της προβληματικής της συγγραφής.
Μπορεί κανείς να αντιτείνει πως χρονικά δεν υπερβαίνει το
παρόν, όμως η λογοτεχνικότητα δεν λείπει. Και ακόμα η έλξη του βιβλίου, το
θέμα, το τι μέλλει γενέσθαι ή πού καταλήγει μια τόση και τέτοια προσπάθεια. Ένα
μεγάλο κέρδος, το ότι ο συγγραφέας βρέθηκε κοντά στη φύση και συνέλαβε
ουσιαστικές αλήθειες για την προσφορά της στον άνθρωπο, που σήμερα έχει τόσο
απομακρυνθεί από αυτήν.
Εκείνος έζησε κι εμείς συζούμε και εμπλουτίζουμε την ύπαρξή μας
με το βιβλίο του.
