Έχουμε πολύ δρόμο,
ώσπου να πεθάνουμε ελεύθεροι
Στέλιου Παπαντωνίου
Αλήθεια,
γιατί δεν μιλούν σήμερα με τους όρους των παλαιών, «ελευθερία ή θάνατος, νυν
υπέρ πάντων ο αγών» και αναμασούν τα ποσά που θα κερδίσει κατά κεφαλήν ο Έλλην της
Κύπρου;
Η ελευθερία είναι
πολυπρόσωπη όπως και η σκλαβιά. Κι όταν ελέγετο εκείνο «το εύδαιμον το
ελεύθερον, το δ΄ελεύθερον το εύψυχον» ετίθετο προϋπόθεση και θεμελιός της ελευθερίας
και της ευτυχίας του ανθρώπου η ευψυχία, το θάρρος, η γενναία ψυχή, η
αντιμετώπιση των κινδύνων και όχι η γονυκλισία ή η πολιτική επίκλησή τους ως δείγμα
θάρρους!
Αμέσως
βέβαια, με χίλιες γλώσσες κρένει: Πήγαινε εσύ, γέρο, να πολεμήσεις, ρίξε τους στη
θάλασσα. (μεταξύ μας, και να μη μιλούσε κανείς για πολεμικούς κινδύνους, πάλι
τα ίδια θα άκουγε, γιατί ό, τι ονομάζεται σήμερα επιχείρημα, είναι μονότονο κομματικό σύνθημα: Ρίξε τους στη
θάλασσα!) Κι έτσι γελοιοποιείται και η ευψυχία και η ελευθερία ενώ το επίπεδο κατέρχεται στην αγέλη των χοίρων
και βόσκει.
Για να
φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο έγιναν πολλοί αγώνες, ιδιαίτερα από κόμματα και
κομματικές νεολαίες, που δίδασκαν και διδάσκονταν τη δική τους εκδοχή της Ιστορίας,
και καθοδηγούσαν επαγρυπνούντες, μήπως τα παιδιά πηδήξουν έξω από το μαντρί.
Καταλληλότατες ήταν και οι «δημοκρατικές» ατάκες, της τελευταίας μόδας, η φιλία
και συνεργασία με το σύνοικο, απαξάπαντες βαφτίστηκαν «αδελφοί μας», θυμάμαι σε
μια συγκέντρωση τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο που εξέφραζε τη άγνοιά του αν ήταν «αδελφοί
μας» αλλά η κατά διαταγήν του κόμματος φωνή του λαού σκέπαζε και τις αρχιεπισκοπικές
αντιρρήσεις.
Εκτός όμως των
ενδοκομματικών, και στις διάφορες θέσεις στα σχολεία, ιδιαίτερα κατά την
περίοδο των μαθητικών εκλογών, ο κομματικός βραχίων επενέβαινε οφθαλμοφανώς,
τόσον ώστε μερικοί γυμνασιάρχες ήξεραν από την προηγούμενη χρονιά ποιον τους ετοίμαζαν
για πρόεδρο του σχολείου, οπότε, αν επρόκειτο για αναγνωρισμένο ανατροπέα των
πάντων, του ‘ ριχναν καμιά αποβολάρα με μείωση διαγωγής, ώστε να μη δικαιούται
μετοχής στις εκλογές.
Άλλα τα
ανώνυμα φαξ, από κομματικά γραφεία, που καθόριζαν πότε θα γίνουν απεργίες, πότε
συγκεντρώσεις, πότε τσιμουδιά, ανάλογα με τις κομματικές αποφάσεις. Τα πάντα εν
γνώσει του Υπουργείου Παιδείας, αλλά σκότος επέπιπτε και φόβος επεκράτει. Και
ποιος αναλαμβάνει ευθύνες σε τέτοιους τόπους και τέτοιους καιρούς!!!
Με όλα τα
πιο πάνω θέλω να πω πως για χρόνια ετοιμαζόταν η εθελοδουλία, που βλέπουμε τώρα
μπροστά μας να υψώνει ανάστημα. Εκπληκτικόν. Κάποτε μερικοί δικοί μας
υπερασπίζονται τους Τούρκους περισσότερο από τους ίδιους τους Τούρκους. Κάτι
παρόμοιο τολμώ να πω πως ένιωσα όταν άκουσα τον Υπουργό μας των Εξωτερικών
να εξηγεί πως δεν μπορούν να φύγουν
αμέσως από την Κύπρο τα τουρκικά στρατεύματα! Αυτή όμως είναι δουλειά του υπουργού
των Εξωτερικών της Κύπρου ή της Τουρκίας; Συμπερασματικά, η ελευθερία και η
ευψυχία ξεγράφτηκαν προ καιρού από το λεξιλόγιο πολλών, όχι χωρίς κόπο και
πρόγραμμα, γι’ αυτό τα πάντα μετριούνται με το χρήμα.
Το πνεύμα
δεν έπνευσε κατά Κύριον αλλά κατά μαμμωνά. ‘Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε,
ώσπου να πεθάνουμε άνθρωποι ελεύθεροι!!!
