Στέλιος
Παπαντωνίου, Κράτα παππού
“Γκρεμισμένα
σπίτια μέσα στο σκοτάδι”. Κάπως έτσι άρχιζε ένα ωραίο τραγούδι της εποχής μας,
και τώρα το ζούμε εδώ και πενήντα χρόνια, η εκκλησία του αγίου Γεωργίου
γκρεμίστηκε, την άφησαν να γκρεμιστεί οι κάτοικοι του χωριού τούρκοι, μπορεί
στην αρχή να άρπαξαν εικόνες και ιερά σκεύη, ίσως κεραμίδια αν είχαν ανάγκη, ο
χρόνος όμως το ήξεραν και το ξέρουν πως φέρνει την καταστροφή, υπομονή πολλή
έχουν, ξέρουν πως αργά γρήγορα χωρίς να τους κατηγορήσει κανένας θα εξαλειφθεί
το ελληνικό χριστιανικό στοιχείο, έστω κι αν κάτι μας λέει πως το χώμα έχει
μιλιά και μιλά και θα μιλά στους ευαίσθητους.
Η εκκλησία
του αγίου Γεωργίου στο Βουνό είχε ιερέα τα τελευταία χρόνια προ του 1974 τον
παππού Παπάντωνη, ομολογημένα σεβάσμιο γέροντα, εκεί λειτουργούσαν μαζί του τα
ξαδέλφια, ο Κώστας της Αλεξάντρας, ο Κώστας κι ο Αλέκος της Ξενούς, και άλλοι
βέβαια, ο Τζώρζης ο Γιαννακός.
Το σπίτι
του παππού γκρεμίστηκε από τους πρώτους μήνες της εισβολής, πιο πάνω από την
εκκλησία, με το φούρνο και τις καμάρες, τη μεγάλη κάμαρα, τη νηστειά της γιαγιάς
παπαδιάς, με τα κάτσαρα να μας τηγανίζει αυγά και χαλλούμι, φρέσκο ψωμί ή
ελιωτή από το φούρνο. Από ψηλά βλέπαμε τα φωτάκια της Λευκωσίας, ένα χαλί να
τρεμοπαίζει στην ανοιξιάτικη άπλα. Το ευαγγέλιο της Απόκρεω είναι συνδεδεμένο
με το Βουνό, πάντα εκεί βρισκόμασταν, αγάπη πολλή είχε ο πατέρας στους δικούς
του.
Και τώρα
άλλοι θα μιλούν για τους δικούς τους παππούδες, εμάς, που η τύχη το έφερε να
συνταιριάσουμε τη ζωή μας με τον τόπο μας, που βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση
όσο καιρό τον θυμόμαστε, 55, 63, 74.
Και τώρα,
πενήντα και χρόνια από την εισβολή και περιμένουμε να λυθεί ένα πρόβλημα που
σχεδιάστηκε να λυθεί με διχοτόμηση της πατρίδας μας από το 1950. Και τώρα που
πέτυχαν οι μεγάλοι κι η Τουρκία (για να μην πω και η Ελλάδα) αυτή την κατάρα
της διαίρεσης, της έξωσης των κατοίκων από τα χωριά και τις πόλεις τους, την
καταστροφή παντός χριστιανικού και ελληνικού, την ψευδαίσθηση πως θα βρεθεί
άλλη λύση που θα είναι κάτι άλλο εκτός από την παρούσα, όλα αυτά θα τα συζητούν
κάποτε τα εγγόνια μας και θα μας οικτίρουν, τόση γνώση της πολιτικής και της
παγκόσμιας κατάστασης είχαμε, τόση σύλληψη των διεθνών δεδομένων, των στρατηγικών
και τακτικών των χωρών που μας είχαν στο χέρι και μας εκμεταλλεύονταν, κι εμείς
με την καθαρή καρδιά ως πρόβατα επί σφαγήν, πρόβατα επί σφαγήν.
Το χειρότερο
πως έχω έναν κουφιοκέφαλο να με κοροϊδεύει, να ζητά να του αναγνωρίσω κρατική
υπόσταση, να του χαρίσω όσα με τη βία των όπλων κατέλαβε, να νομίζει πως
αποφασίζει ενώ εκτελεί εντολές, να τρώγομαι από το κακό μου το αχώνευτο.
Αν δεν έχω
τίποτε άλλο να κάμω, διαβάζω εφημερίδες ή ακούω ειδήσεις ή βλέπω τηλεόραση,
δήθεν ενδιαφερόμενος για τα τεκταινόμενα, την ώρα που ξέρω πως τίποτε δεν αφήνουν
να γίνει, μας περιμένουν να γκρεμιστούμε, όπως η εκκλησιά του αγίου Γεωργίου
στο Βουνό.
Τέτοιες ώρες
είναι που ανοίγουν στόμα τα σωθικά μου και φωνάζουν, “κράτα παππού”!
