ΕΟΚΑ 1955-59
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ
εξετάζεται από πολλούς ιστορικά και λογικά με αποτέλεσμα να έχουμε δύο
αντίθετες απόψεις, η μια θετική και η άλλη αρνητική, πως δεν έπρεπε να
διεξαχθεί, πως ήταν καταστροφικός αγώνας για την Κύπρο και τις σχέσεις μας με το
σύνοικο στοιχείο, για την Ελλάδα και την Κύπρο γενικότερα. Απόδειξη πως η λογική
μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σοφιστικά και να αποδείξει τον κρείσσω λόγον ήττω,
να κάμει το άσπρο μαύρο, να υπερασπιστεί
και τη μια άποψη και την άλλη.
Υπάρχει όμως και
μια άλλη όψη των πραγμάτων, αυτή των βιωμάτων όσων έζησαν αυτή την εποχή που
χαράκτηκε βαθιά μέσα τους με την μοναδικότητά της.
Να αρχίσουμε από
τη ζωή των ηρώων μας, αγίων ανθρώπων, χριστιανών εις το έπακρον, με αυτοθυσία
και πίστη, που αντιμετώπισαν τον θάνατο είτε στην αγχόνη είτε στα πεδία των
μαχών παλικαρίσια. Τιμή και δόξα.
Είναι όμως όλος ο
λαός, όλοι ΕΟΚΑ είμαστε, που ανήλθε σε
ανώτατα ύψη φιλαλληλίας, αυτοθυσίας, αγάπης, ομόνοιας, πνευματικότητας. Ουδεμία
σχέση με τα σημερινά.
Η μάχη του Παγκυπρίου
Γυμνασίου, με τις πέτρες και τα ξύλα να πολεμούμε τον εχθρό απαιτώντας την
ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ενώ τα δακρυγόνα έτσουζαν τα μάτια και οι
άγγλοι στρατιώτες και τούρκοι επικουρικοί χτυπούσαν αλύπητα.
Η νύχτα που
ανακοινώθηκε από ραδιοφώνου η μάχη στον Μαχαιρά και το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου,
αξέχαστη σε όλους όσοι την έζησαν. Μια πίκρα παραμένει ως σήμερα στο στόμα.
Ήταν σήκωσες.
Το μεγάλο κέρφιου
στη Λευκωσία, η απαγόρευση κυκλοφορίας, και όμως να περιμένουν έξω από την πόλη
λεωφορεία γεμάτα από όλα της γης τα αγαθά, να έρχονται στις γειτονιές την
επιτρεπόμενη ώρα και να μοιράζουν δωρεάν τρόφιμα στους εγκλωβισμένους χωραΐτες.
Αλληλεγγύη και στήριξη σωματική και ψυχική.
Οι διαδηλώσεις,
οι μαζικές συλλήψεις, οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια, όσα έζησε εκείνη η ευλογημένη
γενιά δεν ζητούν καμιά λογική ανάλυση παρά μόνο την βίωση των γεγονότων, την
μετάδοση στις νέες γενιές, του πνεύματος και της θυσίας για τον τόπο.
Χρόνια πολλά.
