ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΜΑς
Στη ζωή μου
στάθηκα πολύ τυχερός, γιατί από τα οκτώ μου χρόνια άρχισα να αναγινώσκω στην
εκκλησία της γειτονιάς μου, τον άγιο Κασσιανό, όλα τα κείμενα του εσπερινού,
των αποδείπνων και του όρθρου, με αποτέλεσμα πολύ εύκολα να τα έχω αποστηθίσει.
Επειδή εκεί χρησιμοποιούσαμε βιβλία με γραφή παλαιότερη και όχι τη σύγχρονη των
τυπογραφείων- φαινόταν σαν χειρόγραφη- νόμιζα πως έτσι θα είναι και τα βιβλία
των Αρχαίων που θα χρησιμοποιούσαμε στο σχολείο ήδη από την α΄γυμνασίου. Και βεβαίως
απογοητεύτηκα όταν είδα πως τα γράμματα ήταν τα παγκοίνως γνωστά. Είχα όμως
αρκετή προπαιδεία στη γλώσσα την ελληνική, αφού τα κείμενα της εκκλησίας ήταν βοηθητικά.
Στο
Γυμνάσιο, τον καιρό μας, γύρω στη δεκαετία του πενήντα, διδασκόμαστε εφτά ώρες Αρχαία
και τρεις ώρες Νέα Ελληνικά, στα οποία και παίρναμε πιο μικρό βαθμό. Αξιομακάριστοι
ο Αχιλλέας Τζάρτζανος με τη Γραμματική και το Συντακτικό του και ο Γεώργιος Ζούκης
με το Αναγνωστικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, υπέροχα βιβλία που κανένας
από τους μας παλιούς δεν καταλαβαίνει γιατί τα αντικατέστησαν.
Δευτέρα
τάξη αρχίζαμε με Ξενοφώντα, Κύρου Ανάβαση, ύστερα Ελληνικά, και Λυσία ή άλλο
ρήτορα στην Τρίτη, στην Τετάρτη μπαίναμε σε Θουκυδίδη και Όμηρο, Πέμπτη έκτη
Θουκυδίδη και τραγωδίες, πάντα στην έκτη τον Περικλέους Επιτάφιο. Κείμενα πολλά
και καλά, ένα γερό θεμέλιο για τη γνώση και της Νέας Ελληνικής.
Όλα αυτά
από την Τρίτη Γυμνασίου μου άνοιξαν το δρόμο της φιλολογίας για την οποία ποτέ δεν
μετανιώνω.
