Νίκου
Ορφανίδη, Αλεξάνδρου Ανάβασις, πεζογράφημα
Έτσι
χαρακτηρίζει ο Νίκος Ορφανίδης το καινούργιο γραπτό του, όπου το πεζογράφημα
ανεβάζει σε κόσμους πέραν τόπου και χρόνου, πέραν των ποιητικών ορίων, γιατί
κινείται στην αιωνιότητα της οποίας μετέχει και ο συγγραφέας και οι αναγνώστες
του, μαζί στα αγαπημένα αναγνώσματα από το δημοτικό ως το εξατάξιο γυμνάσιο, με
τους αγαπημένους συγγραφείς του ελληνισμού, από αρχαιοτάτων χρόνων ως το
βυζάντιο και την σήμερον, να περιδιαβάζει σε τόπους του μύθου και του μύρου και
της πραγματικότητας με φαντασία ή καλύτερα με τα φτερά του λογισμού και του
ονείρου, ούτε ο Ξενοφών απουσιάζει ούτε ο χρυσορρήμων Χρυσόστομος ούτε ο
Ηράκλειος ούτε ο Φώτης Κόντογλου με το μαντρί του, να διαπερνά ο λόγος του την
εισβολή και την αιχμαλωσία, την δραπέτευση και την ανάβαση στα ύψη της Παναγίας
του Σουμελά, να συνεορτάζει με τους κρυπτοχριστιανούς και τους ζώντας και
τεθνεώτας, πατριάρχες και μοναχούς και να κατεβαίνει στην Κύπρο να αναβαίνει
στον Πενταδάκτυλο και στο χωριό του των παιδικών του χρόνων, κατάβαση
καταβύθιση και ανέβασμα, μια περιδιάβαση στην ψυχή του συγγραφέα, στους
μύχιους πόθους του και της ρωμηοσύνης, με τους καημούς και τις πίκρες της, τις
μεγάλες ώρες της που αθανατίζονται στα λογοτεχνικά της έργα απο ψυχωμένους
συγγραφείς, όπως ο ίδιος. Ένα ελκυστικό έργο, χωρίς κανένα εμπόδιο, τα πάντα εν
και εν χαρά και εν αγαλλιάσει και εν πίκρα και πόνω, αναβάσεις εις τα όρη και
τα υψηλά του πνεύματος και της αγάπης του Χριστού, χαρά στον που το έγραψε και
που το διαβάζει.
Στέλιος
Παπαντωνίου
Νίκου Ορφανίδη,
Αλεξάνδρου Ανάβασις
Το ουρανοβάμον
έργο του Νίκου Ορφανίδη Αλεξάνδρου Ανάβασις με δεύτερο μέρος την Νικοδήμου Μοναχού
επιστροφή και κεφάλαια Στο βουνό της Παναγίας στον Πενταδάκτυλο, Εμείς στο
κάστρο ψηλά Στην πατρίδα μου την Κυθρέα, στη μονή της Παναγίας της Πλατανιώτισσας,
εκεί στα κάστρα και Οριστική αναχώρηση, είναι ό, τι καλύτερο έχω διαβάσει και
με έχει συνταράξει, γιατί περιέχει όσα αγάπησα και έζησα και ονειρευόμουν, ξεκινώντας
από τα πάθη της πατρίδας, τη σταύρωσή της αλλά προ πάντων τον εξαγνισμό της και
την απελευθέρωση από κάθε κακό, των ανθρώπων της και του τόπου μας. Ένας αγιασμός
των πάντων, απαραίτητος, αναγκαίος, επιτακτικός, κατηγορική προσταγή, με ψυχές καθαρές και αρρύπωτα χείλη, πέρα από τον χρόνο και τον τόπο, ένα
καθαρτήριο, ολική εκ βάθρων κάθαρση, γιατί πολύ το κακό, το φονικό, η αδικία.
Βαριά μέσα μας η ατμόσφαιρα, η ψυχή, μαυρίλα η κατοχή και η τουρκίλα, και μόνο
μια στροφή στην αγιότητα μπορεί να μας σώσει, την ψυχή μας να σώσουμε, καθαρή
να παραδώσουμε.
Στο τέλος και πάλι,
θείο δώρο η γλώσσα, αποκαλυπτική, δημιουργική, γιατί με αυτήν ποιεί ο άνθρωπος κόσμους και ανασταίνει
νεκρούς, ζωοποιεί απαξάπαντα τα όντα, φτάνει να τα έχει μέσα του ως μνήμες, πόθους,
γνώσεις, συναίσθημα και ο Νίκος Ορφανίδης έχει μέσα του πολλή γνώση, μνήμη,
συγκίνηση, ευαισθησίες και προπάντων δημιουργική δύναμη. Ο Θεός να τον φυλάει.
Στέλιος Παπαντωνίου
